Een Redelijk Groot Verslag van Iets Meer Doen

Lieve mensen,

Uiterst cool dat er veel meer dan vijf reacties kwamen. Vele koffietips, een Spaanse vertaling van Mannekoor Karrespoor, berichtjes uit India... Dank, dank, dank, heel leuk. Geeft jullie recht op nog twee stukken tekst. Geniet hieronder mee van het platteland. Morgen zal ik jullie dan bijpraten over Granada en wie weet nog een kleine noot over Nerja, waar we inmiddels zijn teruggekeerd. De vakantie is bijna voorbij, de cirkel is rond.


SORVILAN
Na vier dagen in Sorvilan ben ik bijna zover om de poli psychiatrie te bellen en te zeggen: ‘Laat die opleiding maar zitten, ik word amandelboerin in de Sierra Nevada’.
‘Die Elza lijkt toch te lijden aan een aanpassingstoornis met cluster C-trekken als gevolg van onveilige hechting’, zouden ze op de poli zeggen. Feit is echter dat ik me met de dag normaler voel worden. De heilzame werking van de natuur slaat keihard aan en er ontstaat een waardering voor het platteland die Mao ook gevoeld moet hebben toen hij alle intellectuelen uit de stad trapte en ze aan het hooien zette. Een tijdje temidden van de glooiende heuvels met wijnranken, het trage dorpsritme en de nachtelijke stilte maken mij ervan overtuigd dat het platteland beter voor een mens is dan de stad – al zal de Mongoolse boer wiens schapen net zijn doodgevroren vast een tegenargument kunnen verzinnen. Ik krijg zin in wortels, noten en granen in plaats van diepvriespizza’s en Lays Thai Sweet Chili. Zelfs een een bezoekje aan de lokale supermarkt is een moment van onthaasting. In de Albert Heijn bliepen de kassameisjes als opgejaagd wild de boodschappen, zodat je wenst dat je acht armen had om alles op tijd in je tas te werpen. Hier stopt het vrouwtje met haar oranje spoeling en bloemetjesjurk al kletsend tergend langzaam de kaasjes en worst in de tas van de klant. Helaas doet het Nederlandse efficiëntie-gen van zich spreken door een vaag gevoel van ongeduld door het lichaam te verspreiden in dit winkeltje, waar op oude schappen kriskras door elkaar potjes, blikjes en pakjes staan. Er hangt een grote ham met been (‘als dat geen beenham is, weet ik het ook niet meer’) en ze verkopen matjes die voorkomen dat je uitglijdt in bad, wat me niet een enorm commercieel succes lijkt - maar misschien zijn Spanjaarden wel heel glibberig. Ergens klopt het voor je gevoel niet als je in zo’n halfduistere rommelwinkel iemand z’n olijven, chorizo en ham ziet afrekenen met glanzende euro’s. Het roept een beetje het ingezonden-brief-voor-Donald-Duck-gevoel op: ‘Beste oom Donald, in Donald Duck nr 24 betaalt u in Sorvilan met euro’s. Maar dat kan toch helemaal niet? Ze betalen daar toch nog met peseta’s en oude, verkreukelde briefjes?’

Het verblijf in pension Alcandora bij Liesbeth en Willem Bosman is heerlijk en doet nu en dan Ge&Gemmaniaans aan. ’s Ochtends ontbijten we op het dakterras en zien dorpskinderen die uit wandelen gaan met geiten en opgetuigde muildieren die de steegjes omhoog sjouwen. De visboer en bakker komen al toeterend in hun auto aangereden. Vanaf de daken roepen mensen elkaar toe. Als we ‘s avonds door het dorp lopen, vult het gekwetter van de zwaluwen en Spanjaarden de straatjes. De kleuren van de huisjes met oude luiken lopen feilloos over in de kleuren van de lapjeskatten. Op de boerderij van de Bosmans even verderop eten we verse amandelen in de zon, leren we hoe een olijf groeit en raapt Willem verse eieren van de kippen.

Om het Little House on the Prairie-gehalte nog wat te doen stijgen, trekken Selma en ik de velden in, elk met een rieten hoed op. We lopen door wijngaarden en over de heuvelrug die begroeid is met veldbloemen. In het dorpje waar we naartoe lopen komen de bewoners ons gitaarspelend tegemoet en zingen we samen ‘Cantare-o-o-o’. Vervolgens ontstaat er wereldvrede. Dat laatste is niet waar. Wat wel waar is, is dat Selma in het dorpje ‘choto’ eet oftewel jonge geit en dat dit er op haar bord uitziet alsof het kleine geitje in z’n geheel door een hakmachine is gehaald.

De wandeling die we een dag later maken onder leiding van Willem is een stuk pittiger. Het pad leidt eerst door velden, dan door een prachtig begroeide kloof, dan via de ramblas (droge rivierbedding) langs een ooit gebruikte oude Russische auto waar Selma en ik laaiend enthousiast over zijn. Vervolgens vechten we ons door manshoog struikgewas en bramenstruiken om langs woest blaffende honden te lopen en tot slot volgt er een erg smal paadje langs de afgrond. We arriveren bij een dorpje waar we wat willen drinken, maar het café is dicht. Selma loopt de deur in die volgens Willem naar de wc leidt en komt terecht in een ruimte vol hammen. Dan komt er een klein jongetje die ons naar een supermarktje brengt, die speciaal voor ons opengaat. Daar drinken we een biertje.

Die avond maakt Liesbeth een heerlijke maaltijd voor ons. Advocado met eiersalade (en 2 garnalen), aardappelpuree met worteltjes en heilbot (en 2 garnalen), koffie, zelfgemaakte wijn en taart. Met garnalen heb ik een haatliefdeverhouding. Eigenlijk vind ik de smaak erg lekker, maar de garnaal zelf vind ik monsterlijk. Dus als ik kauw, word ik heen en weer geslingerd tussen afschuw en genot, net als bij Paradontax-tandpasta.


CAPILEIRA
De volgende dag zijn we al vroeg op om richting Capileira te gaan, een dorpje in de Alpujara’s, de échte Sierra Nevada. We voelen ons beide vandaag niet zo lekker. De bus die wild slingerend de bergen op en af zigzagt is niet erg bevorderlijk. We komen bij in Orgiva. Na een half uur doorgebracht te hebben op één specifiek stukje straat is onze indruk: gekke stad. Er zijn veel hippies en/of zwervers en/of kunstenaars (deze zijn niet altijd even gemakkelijk uit elkaar te houden). Er komt een auto van Expert langs. Dat blijf ik altijd iets heel raars vinden: in het buitenland een Expert zien. De associatie met Meijer Expert Burgum, de oerdegelijke wasmachinewinkel waar ik vroeger nog wel eens cd’s luisterde, daarbij strak in de gaten gehouden door zure Expert-vrouwen (alsof ik, klein Burgums pubertje met ruitjesbloes en doekje in het haar, opeens met een pistool zou gaan zwaaien om Ixnay on the Hombre te jatten), zit stevig in mijn systeem ingebakken. Er liep altijd zo’n meneer rond, ik denk dat het Meijer was, een hele nette man, blousje aan, degelijke bril en een mild-vriendelijke lach. In mijn belevingswereld hoort Expert in Burgum, en niet daarbuiten. En als er buiten Burgum nóg een Expert is, hoort meneer Meijer daar ook te zijn.

’s Middags slapen we. ’s Avonds bestellen we volkomen overmoedig een pizza en een experimentele soep uit de Alpujara’s, terwijl we na het voorgerechtje (tomaat en mozarella) al stampvol zitten. De Alpujara-soep (okergeel vet met drijvend brood of worst) gaat min één piepklein hapje door Selma terug naar de keuken en de pizza ook, min drie slizes. Hopelijk is de kok hier niet te onzeker van geworden.

In Capileira maken we een prachtige wandeling. Eerst slaan we een verkeerd weggetje in, zodat we plotseling ons op een uiterst smal pad staan met links van ons een afgrond en voor ons enorm steile rotsblokken. We vluchten snel naar het juiste pad, wat natuurlijk altijd een goed ding is om te doen – het juiste pad kiezen. Het landschap is weer om op te vreten. Rotsige bergen die droog en groen tegelijk zijn en voor ons de besneeuwde toppen van de Sierra. Helaas is ons keerpunt een dorpje dat op een paar vierkante meter bijna alles lijkt te bevatten wat ik eerder ‘unheimisch’ noemde: donkere, verlaten huizen, buizen, een kraanwagen op de kop in de vallei en tot overmaat van ramp een stuwdam. We spoeden ons weer terug naar de groene berghellingen die volgens Moors systeem worden geïrrigeerd. De Spanjaarden hebben alle landbouwtechnieken van de Moren geleerd. Toen de christenen de Moren uit het land joegen, stortte de hele landbouw in en kwam er een hongersnood. Toen haalden de Spanjaarden Duitsers naar Spanje om in de landbouw te werken. Hun namen waren te moeilijk om uit te spreken en dus kregen deze immigranten de namen van groente en fruit. Dit is in grote lijnen een stukje geschiedenis, vertelt door Liesbeth. Ik hoop dat ik het goed heb onthouden, anders ben ik nu bezig met geschiedvervalsing. Strekking van het verhaal: kick nooit de Moren je land uit, daar komt alleen maar honger van (en vieze NS-stations).

Als ik me neer wil vleien onder de groene bomen, naast een schattig beekje (M, jij mag even een paar regels overslaan), sta ik opeens oog in oog met een de puta madre slang! De ogen kijken me fel aan en het tongetje schiet heen en weer. Het is zo’n echte, net als in de dierentuin. Ik kijk om me heen om het bordje te zoeken waarop deze slang staat beschreven en ik zoek zijn glazen bak, maar beide zijn er niet, dus ren ik als een haas weg en roep dingen als ‘******’, ‘******’ en ‘****’. ‘Lizard Lady strikes again’, zegt Selma, want dat is mijn bijnaam, omdat ik steeds reptielen zie die Selma niet ziet. Selma heeft een ander, voor mij volkomen onbekend talent. Ze blijkt namelijk best goed Spaans te kunnen verstaan en spreken. Als iemand iets tegen mij zegt, mompel ik al snel: ‘No comprendo’, terwijl Selma dan begint te ouwehoeren, alsof er een klein Spaans duiveltje in haar is gevaren. Van de schrik bekomen koop ik op de terugweg een prachtig prentenboek ‘El jardín de Babaï’ over een schaapje van perzisch tapijt. Juweeltjes van tekeningen met Spaanse en Arabische tekst. Nu ken ik geen Spaanse of Arabische kinderen, maar soms is het beter een kind te zoeken bij een prentenboek dan een prentenboek bij een kind.

Die avond eten en drinken we heerlijk in een grote tuin waar ook locals aan het bier zitten. Verder lekker rustig, op een schreeuw van Selma na die haar fototoestel aanziet voor een kat (op de kleur na zijn er geen overeenkomsten tussen deze twee zaken). Selma en de ober voeren over de kip die Selma wil eten nog iets op wat eruit ziet als een rituele paringsdans. Selma knijpt steeds in haar vinger en zegt ‘no bone’ en de ober strijkt over zijn arm en zegt ‘flesh’. Het levert uiteindelijk een kippenvleugel op.

Op dag twee in de Alpujara’s doen Selma en wat inkoopjes bij de lokale shopjes. Als we naar de jonge Spanjaard lopen bij wie we een worst willen kopen – hij staat op een kruk en hangt nephammen op - , zijn we er nog net getuige van hoe hij door zijn kruk zakt en keihard op de grond flikkert. In zo’n geval is je reactie volgens mij altijd: schrikken-kijken-persoon niet ernstig gewond?-HAHAHAHAHAHA. De jongen staat gelukkig vrolijk op en vergeet niet charmant naar ons te glimlachen, waarnaar hij een worst aan ons verkoopt, al wrijvend over z’n benen. Zijn naam is Luís en in het beetje Engels dat hij kent, vraagt hij of Selma en ik broers zijn. Rond vijf uur ’s middags nemen we de bus richting Granada. De bus moet draaien op een piepklein parkeertereintje en verplettert in deze draai bijna twintig bejaarden die als een langzame rups heen en weer bewegen (en mij helaas in deze beweging hebben opgeslokt). Voor ik in de bus stap, denk ik nog snel even: ‘Zou ik later ook op zo’n bejaardenreis meegaan? En zou er op zo’n reis ook een soort pikorde bestaan, net als bij pubers, dat de stoeren achterin de bus zitten en de mietjes voorin?’ Want bejaarden lijken soms erg veel op pubers.

Met deze zin besluit ik vrij abrupt dit stukje vakantie. Morgen dus meer, over Granada, Nerja, werk versus vakantie, Spanje in het algemeen en wie weet schiet me nog wat te binnen.

Liefs Elza

PS Tjitske, met jouw teruggetrokken gedrag, afwijkende oogcontact en diepe fascinatie voor modelspoortreintjes deel ik jou in bij de autisten