Drink nooit rum op een lege maag
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Elza
17 April 2006 | Nederland, Amsterdam
Lieve mensen,
Drink nooit rum op een lege maag
Drink nooit rum op een lege maag, want dan barst de moesson los, de electriciteit valt uit, je krijgt vette maagkramp, je mist de bus, er komen ratten in de keuken, de chiapatti’s mislukken, je zaklamp gaat kapot en je kunt niet langer ontsnappen aan een saaie kerkdienst.
Kramp en regen
Okee, 1 voor 1: Vrijdag was er weinig te doen in het ziekenhuis, dus gingen Joris en ik de stad weer in, ondertussen steeds halt houdend bij onze vaste winkeltjes voor een telefoontje, een kopje thee of wat banaantjes (tip voor toekomstige reizigers/vrijwilligers: kies wat vaste winkeltjes uit, leer een paar local woordjes en je hebt zo een gezellig winkelnetwerkje opgebouwd. Zo gaan we bijna dagelijks naar ‘de brothers’: twee superaardige, maar erg nerveuze broers met een klein winkeltje. Ze willen alles zo goed en snel doen, dat ze soms struikelen over hun eigen benen en snoepjes op de grond laten vallen). Ik liet een mooie, groene rok maken (heel decent tot op mijn enkels) en we kochten een klein flesje rum. Deze dronken we op gemixt met mangojuice. Het kwam een beetje hard aan, dus ik viel in slaap en toen ik wakker werd, had ik ontzettend maagkramp (nieuw stoelgangfeit: de delhibelly heeft voor een paar dagen zijn intrede gedaan), de electriciteit was uitgevallen en mijn zaklamp ook. In het donker gekookt, slechts bijgestaan door een geleende zaklamp die je met een slinger aan moest slingeren van een German nurse die op dat moment in Madurai zat. Ondertussen was het noodweer buiten losgebarsten: de moesson is erg vroeg dit jaar. Bakken met water vallen dagelijks uit de lucht, dus ik heb een knalroze paraplu moeten kopen (had ook zwart kunnen kiezen, maar dat is toch minder leuk).
Camp
De volgende dag was er een ‘long camp’. Camp houdt in dat we met een heel stel zusters, twee dokters, een farmacist en nog wat lui in een busje naar afgelegen dorpjes reizen om daar medische hulp te verlenen aan de vaak arme bevolking. Op zo’n camp wordt er dan een schooltje leeggeruimd en omgebouwd tot spreekkamer/prikkamer/oogtestkliniek/pleisterplakplaats. Dit camp was vier uren rijden en we moesten 5.45 paraat staan. Joris was rond die tijd in de bus (ikke niet natuurlijk, was nog mijn tanden aan het poetsen, nadat ik vier mislukte chiapatti’s had gemaakt), maar dokter Mascarenhas was zelf nog niet ‘in tha house’. Dus Joris ging terug om mij op te halen. Toen kwam een jongen van de staff achter hem aan dat we nu weggingen. Wij achter hem aan, hij rennen, wij rennen, ik slipper kwijt, jongen in de bus, deuren dicht, bus weg. Terwijl wij er nog niet inzaten! Joris rennen en schreeuwen, haha, dat beeld zal ik niet snel vergeten, Joris die zwaaiend en schreeuwend in het donker achter de bus aanrent en de bus die langzaam in de verte verdwijnt… Maar we lieten ons niet kennen en zijn op eigen houtje met allerhande vervoermiddelen afgereisd naar het piepkleine plattelandsdorpje. Daar werden we meteen aan het werk gezet. O, ik had het keiheet, moest meteen bloeddrukken gaan meten, maar die meter deugde niet, de pen deed het niet, ik had geen stoel om op te zitten, mijn broek zakte af en ik had honger. Maar na een Indiase thee hield ik het prima op de been. Vervolgens ook nog diverse spuiten diclofenac en vitamine B12 in Indiase billen gezet, ogen gedruppeld en gesprekjes aangeknoopt met meisjes van het dorp, die bijna stikten in hun gegiechel toen ik ‘hello’ zei.
Kerk
Om 16.00 was het camp afgelopen en gingen we weer met de bus naar Kodai. In de bus viel ik in slaap tegen 1 van de zusters aan. De zusters zijn heel knuffelig, wat dat betreft erg geschikt voor Marlies ;). Alwaar we dit keer toch echt mee naar de kerk moesten om onze goede band met Mascie te behouden. En ach, met Pasen mag het ook wel een keer. Ik had gehoopt op een kerkdienst waarin iets leuks gebeurde (wat meestal wel het geval is in India), maar het was eigenlijk heel saai. Er was een vuur met veel rook waardoor iedereen zo’n beetje werd vergast en nog heel veel gezangen en gebeden en lezingen. De priesters keken allemaal een beetje zielig en chagrijnig, misschien vanwege het koor dat intens vals zong. Eentje leek een beetje op de oudere, bruine versie van Jude Law, dus dat was wel aardig om naar te kijken. Ik denk dat Joris en ik heel vroom overkwamen, want Joris hield als enige nonstop beschermend zijn kaars brandende (omdat hij het zo koud had) en ik was voortdurend in gebed verzonken (omdat ik zo moe was dat ik mijn ogen niet open kon houden).
Vuile rat
Terug van de kerk wachtte ons een aangename verrassing: een bijzonder lenige rat was op ons aanrecht geklommen en scharrelde daar levendig heen en weer. Ik heb voor mama hier een leuk filmpje van opgenomen J Inmiddels is deze rat het slachtoffer geworden van 1 van de middeleeuwse martelwerktuigen die we kregen van Patima, de zus van Pamela (vrouw van dr. Mac): een bordje met lijm waaraan de rat vast blijft plakken, maar die de rat wel in leven laat.
Z’n gangetje
De rest van de week ging het leven zijn Indiase gangetje. Na de bruiloft hadden we een meeting van Indiase artsen over Basic Surgery, die uiteindelijk over TB bleek te gaan. Ik heb even genetwerkt en het adres gekregen van het hoofd van de TB-bestrijding in deze omgeving. Oja, wat betreft mijn TB-onderzoek: dit stagneert op alle fronten, maar het voert te ver om dat uit te leggen. Laten we zeggen dat India inderdaad geen Nederland is.
Verder heb ik weer meegeholpen in de oogkliniek, ben ik Dinsdag nog naar een camp geweest en heb ik me Woensdag aan laten kleden door de nurses: in sari! Dat viel wel in de smaak. ‘Supernalark’ roept dan iedereen. Ook nog heerlijk gegeten bij Suresh en zijn familie. Suresh is 1 van de dokters van het ziekenhuisje en alleraardigst.
Trouwen
Nieuwtje: de zoon van dr. Mascarenhas moet gaan trouwen. Zijn vader en moeder hebben nu acht geschikte meisjes voor hem geselecteerd. De zoon, die in the USA studeert, komt volgende week naar India en gaat met zijn vader on tour langs deze meiden. Met elk mag hij dan een tijdje praten en aan het einde van de rit moet hij zijn keuze maken. Net een All you need is love dating show! Vervolgens zal hij over zes maanden terugkomen om met haar te gaan trouwen.
Dr. Mascarenhas heeft overigens een erg leuke bel. Eerst komt er een hele riedel muziek en dan zegt een stem: ‘Please open the door’. Dat is 1 van de dingen die ik zo grappig vind aan India. Net als auto’s die Fur Elise spelen als ze achteruit rijden of een hoge professor die als emailadres: sunshinekodai heeft. Of de poster van Ajith, superhero. Op die poster heeft hij enorme schoenen, een spijkerbroek met halverwege een riem met daarin gereedschap. Om zijn schouder draagt hij een tuinslang en hij tikt met zijn duim tegen zijn voorhoofd. Waarom geldt zoiets als het lekker ding van Tamil Nadu????
Wat minder grappig is, zijn al die blanken in Kodaikanal op het moment. Op het moment is Sai Baba in town en dat trekt heel wat freaks. Ze dragen slappe sari’s rond hun lijf (eh…okee, ik had er ook eentje aan, maar dat is ANDERS!), lopen op blote voeten door de vieze straten of hebben witte gewaden die soms hun schouders blootlaten (wat not done is voor vrouwen). Ik weet niet, ik heb het er niet zo op.
Fries om utens
Terwijl ik natuurlijk zelf er ook eentje van ben! Blank en Fries (ai, dat klinkt eng)! Schaamtevolle bekentenis: 1 van de liedjes die ik het meeste luister, ondanks mijn zeer VPRO-verantwoorde muzieksmaak, is Fries om utens, een vondst van Andries Jan. k Sil dy sizze dat ik grutsk bin blablabla (dat stukje versta ik nooit) Fryslan o Fryslan, ja ik wol nei hus. Nu wil ik niet naar huis, nog lang nog niet, nog lang nog niet, maar op reis treedt er altijd een bepaald effect op: aan de ene kant lijkt Nederland steeds verder weg, maar aan de andere kant worden bepaalde herinneringen en gevoelens juist sterker. Het is een soort filtereffect. Sommige dingen vervagen, terwijl andere dingen/mensen juist naar voren springen. Daarom is het zo leuk om mail te krijgen. In tegenstelling to wat ik eerder zei, kan ik geen smsjes ontvangen. Wel post (hint hint hint!), zie een ojaatje voor adres.
Ik duik het Indiase straatleven weer op. We zijn nu in Batlagunde en op weg naar Gemma’s verjaardagsfeest in Athoor. Daar zullen we weer heel wat kennisjes ontmoeten, dus ik heb er zin in.
Jullie allemaal het allerbeste!
Veel liefs Elza
Drink nooit rum op een lege maag
Drink nooit rum op een lege maag, want dan barst de moesson los, de electriciteit valt uit, je krijgt vette maagkramp, je mist de bus, er komen ratten in de keuken, de chiapatti’s mislukken, je zaklamp gaat kapot en je kunt niet langer ontsnappen aan een saaie kerkdienst.
Kramp en regen
Okee, 1 voor 1: Vrijdag was er weinig te doen in het ziekenhuis, dus gingen Joris en ik de stad weer in, ondertussen steeds halt houdend bij onze vaste winkeltjes voor een telefoontje, een kopje thee of wat banaantjes (tip voor toekomstige reizigers/vrijwilligers: kies wat vaste winkeltjes uit, leer een paar local woordjes en je hebt zo een gezellig winkelnetwerkje opgebouwd. Zo gaan we bijna dagelijks naar ‘de brothers’: twee superaardige, maar erg nerveuze broers met een klein winkeltje. Ze willen alles zo goed en snel doen, dat ze soms struikelen over hun eigen benen en snoepjes op de grond laten vallen). Ik liet een mooie, groene rok maken (heel decent tot op mijn enkels) en we kochten een klein flesje rum. Deze dronken we op gemixt met mangojuice. Het kwam een beetje hard aan, dus ik viel in slaap en toen ik wakker werd, had ik ontzettend maagkramp (nieuw stoelgangfeit: de delhibelly heeft voor een paar dagen zijn intrede gedaan), de electriciteit was uitgevallen en mijn zaklamp ook. In het donker gekookt, slechts bijgestaan door een geleende zaklamp die je met een slinger aan moest slingeren van een German nurse die op dat moment in Madurai zat. Ondertussen was het noodweer buiten losgebarsten: de moesson is erg vroeg dit jaar. Bakken met water vallen dagelijks uit de lucht, dus ik heb een knalroze paraplu moeten kopen (had ook zwart kunnen kiezen, maar dat is toch minder leuk).
Camp
De volgende dag was er een ‘long camp’. Camp houdt in dat we met een heel stel zusters, twee dokters, een farmacist en nog wat lui in een busje naar afgelegen dorpjes reizen om daar medische hulp te verlenen aan de vaak arme bevolking. Op zo’n camp wordt er dan een schooltje leeggeruimd en omgebouwd tot spreekkamer/prikkamer/oogtestkliniek/pleisterplakplaats. Dit camp was vier uren rijden en we moesten 5.45 paraat staan. Joris was rond die tijd in de bus (ikke niet natuurlijk, was nog mijn tanden aan het poetsen, nadat ik vier mislukte chiapatti’s had gemaakt), maar dokter Mascarenhas was zelf nog niet ‘in tha house’. Dus Joris ging terug om mij op te halen. Toen kwam een jongen van de staff achter hem aan dat we nu weggingen. Wij achter hem aan, hij rennen, wij rennen, ik slipper kwijt, jongen in de bus, deuren dicht, bus weg. Terwijl wij er nog niet inzaten! Joris rennen en schreeuwen, haha, dat beeld zal ik niet snel vergeten, Joris die zwaaiend en schreeuwend in het donker achter de bus aanrent en de bus die langzaam in de verte verdwijnt… Maar we lieten ons niet kennen en zijn op eigen houtje met allerhande vervoermiddelen afgereisd naar het piepkleine plattelandsdorpje. Daar werden we meteen aan het werk gezet. O, ik had het keiheet, moest meteen bloeddrukken gaan meten, maar die meter deugde niet, de pen deed het niet, ik had geen stoel om op te zitten, mijn broek zakte af en ik had honger. Maar na een Indiase thee hield ik het prima op de been. Vervolgens ook nog diverse spuiten diclofenac en vitamine B12 in Indiase billen gezet, ogen gedruppeld en gesprekjes aangeknoopt met meisjes van het dorp, die bijna stikten in hun gegiechel toen ik ‘hello’ zei.
Kerk
Om 16.00 was het camp afgelopen en gingen we weer met de bus naar Kodai. In de bus viel ik in slaap tegen 1 van de zusters aan. De zusters zijn heel knuffelig, wat dat betreft erg geschikt voor Marlies ;). Alwaar we dit keer toch echt mee naar de kerk moesten om onze goede band met Mascie te behouden. En ach, met Pasen mag het ook wel een keer. Ik had gehoopt op een kerkdienst waarin iets leuks gebeurde (wat meestal wel het geval is in India), maar het was eigenlijk heel saai. Er was een vuur met veel rook waardoor iedereen zo’n beetje werd vergast en nog heel veel gezangen en gebeden en lezingen. De priesters keken allemaal een beetje zielig en chagrijnig, misschien vanwege het koor dat intens vals zong. Eentje leek een beetje op de oudere, bruine versie van Jude Law, dus dat was wel aardig om naar te kijken. Ik denk dat Joris en ik heel vroom overkwamen, want Joris hield als enige nonstop beschermend zijn kaars brandende (omdat hij het zo koud had) en ik was voortdurend in gebed verzonken (omdat ik zo moe was dat ik mijn ogen niet open kon houden).
Vuile rat
Terug van de kerk wachtte ons een aangename verrassing: een bijzonder lenige rat was op ons aanrecht geklommen en scharrelde daar levendig heen en weer. Ik heb voor mama hier een leuk filmpje van opgenomen J Inmiddels is deze rat het slachtoffer geworden van 1 van de middeleeuwse martelwerktuigen die we kregen van Patima, de zus van Pamela (vrouw van dr. Mac): een bordje met lijm waaraan de rat vast blijft plakken, maar die de rat wel in leven laat.
Z’n gangetje
De rest van de week ging het leven zijn Indiase gangetje. Na de bruiloft hadden we een meeting van Indiase artsen over Basic Surgery, die uiteindelijk over TB bleek te gaan. Ik heb even genetwerkt en het adres gekregen van het hoofd van de TB-bestrijding in deze omgeving. Oja, wat betreft mijn TB-onderzoek: dit stagneert op alle fronten, maar het voert te ver om dat uit te leggen. Laten we zeggen dat India inderdaad geen Nederland is.
Verder heb ik weer meegeholpen in de oogkliniek, ben ik Dinsdag nog naar een camp geweest en heb ik me Woensdag aan laten kleden door de nurses: in sari! Dat viel wel in de smaak. ‘Supernalark’ roept dan iedereen. Ook nog heerlijk gegeten bij Suresh en zijn familie. Suresh is 1 van de dokters van het ziekenhuisje en alleraardigst.
Trouwen
Nieuwtje: de zoon van dr. Mascarenhas moet gaan trouwen. Zijn vader en moeder hebben nu acht geschikte meisjes voor hem geselecteerd. De zoon, die in the USA studeert, komt volgende week naar India en gaat met zijn vader on tour langs deze meiden. Met elk mag hij dan een tijdje praten en aan het einde van de rit moet hij zijn keuze maken. Net een All you need is love dating show! Vervolgens zal hij over zes maanden terugkomen om met haar te gaan trouwen.
Dr. Mascarenhas heeft overigens een erg leuke bel. Eerst komt er een hele riedel muziek en dan zegt een stem: ‘Please open the door’. Dat is 1 van de dingen die ik zo grappig vind aan India. Net als auto’s die Fur Elise spelen als ze achteruit rijden of een hoge professor die als emailadres: sunshinekodai heeft. Of de poster van Ajith, superhero. Op die poster heeft hij enorme schoenen, een spijkerbroek met halverwege een riem met daarin gereedschap. Om zijn schouder draagt hij een tuinslang en hij tikt met zijn duim tegen zijn voorhoofd. Waarom geldt zoiets als het lekker ding van Tamil Nadu????
Wat minder grappig is, zijn al die blanken in Kodaikanal op het moment. Op het moment is Sai Baba in town en dat trekt heel wat freaks. Ze dragen slappe sari’s rond hun lijf (eh…okee, ik had er ook eentje aan, maar dat is ANDERS!), lopen op blote voeten door de vieze straten of hebben witte gewaden die soms hun schouders blootlaten (wat not done is voor vrouwen). Ik weet niet, ik heb het er niet zo op.
Fries om utens
Terwijl ik natuurlijk zelf er ook eentje van ben! Blank en Fries (ai, dat klinkt eng)! Schaamtevolle bekentenis: 1 van de liedjes die ik het meeste luister, ondanks mijn zeer VPRO-verantwoorde muzieksmaak, is Fries om utens, een vondst van Andries Jan. k Sil dy sizze dat ik grutsk bin blablabla (dat stukje versta ik nooit) Fryslan o Fryslan, ja ik wol nei hus. Nu wil ik niet naar huis, nog lang nog niet, nog lang nog niet, maar op reis treedt er altijd een bepaald effect op: aan de ene kant lijkt Nederland steeds verder weg, maar aan de andere kant worden bepaalde herinneringen en gevoelens juist sterker. Het is een soort filtereffect. Sommige dingen vervagen, terwijl andere dingen/mensen juist naar voren springen. Daarom is het zo leuk om mail te krijgen. In tegenstelling to wat ik eerder zei, kan ik geen smsjes ontvangen. Wel post (hint hint hint!), zie een ojaatje voor adres.
Ik duik het Indiase straatleven weer op. We zijn nu in Batlagunde en op weg naar Gemma’s verjaardagsfeest in Athoor. Daar zullen we weer heel wat kennisjes ontmoeten, dus ik heb er zin in.
Jullie allemaal het allerbeste!
Veel liefs Elza
-
17 April 2006 - 11:19
Selma:
Yo Elza!
haha, 'kei'grappig allemaal, en supermooi natuurlijk! Behalve van die rat, da's niet helemaal GroenLinks verantwoord... En rum op een lege maag? Dat doe ik zelfs nog niet eens ;) Veel plezier op t verjaardagsfeest! Liefs, Selma -
17 April 2006 - 11:44
Selma:
Yo Elza!
haha, 'kei'grappig allemaal, en supermooi natuurlijk! Behalve van die rat, da's niet helemaal GroenLinks verantwoord... En rum op een lege maag? Dat doe ik zelfs nog niet eens ;) Veel plezier op t verjaardagsfeest! Liefs, Selma -
17 April 2006 - 12:38
Femke:
Hoi Elza, ik heb je reactie gelezen op mijn site! Leuk! Nienke had me al verteld over jou, en ik kan me je idd nog vaag van gezicht heinneren. Gaaf om je verhalen te lezen, veel herkenning! Itt tot jou schiet mijn onderzoek tot nu toe redelijk op. Maar..zit nog in de beginfase...
Doei! -
18 April 2006 - 11:35
Tjits:
Ik ben het helemaal met Selma eens, waar is toch dat GroenLinks hart van Elza. Voor de rest, ben jij één van de uitverkoren vrouwen voor de zoon van Doktor Mac? Of kunnen we je na die 4 maand weer terug verwachten!! Dikke tút (andere fries om útens, tsja groningen is toch ook wel buitenland) -
19 April 2006 - 13:09
Marinus Daanen:
Ik ben de vader van Ingrid Havermans in Roosendaal.
Erg leuk om jouw verhaaltjes te lezen. -
19 April 2006 - 13:10
Marinus Daanen:
Doe ook de groeten aan Dr. Mascarehas en Pamela.
Ze hebben wel eens bij ons in Berghem gelogeerd.
Dank U -
19 April 2006 - 18:03
Majanie:
Heej Elza, is ik weer! Komt er nog een dag dat je je daar gaat vervelen? Denk het niet he? haha! Dan is het hier maar heel saai, zeker nu ik hard aan de studie ben..volgende week tentamens! Ik mail je snel weer (na de stress!)Kus Majaan -
19 April 2006 - 22:27
Feikje Zijlstra:
Hallo Elza,
Prachtig, zo'n website en
wat een mooie verhalen, ga nu nog een paar lezen. Veel
succes.
Feikje -
21 April 2006 - 14:10
Meneka:
Hey Elza, ik ben afgelopen woensdagavond laat teruggekeerd vanuit Litouwen en het was echt geweldig. Veel gelopen, gezien, gegeten en vooral heel veel gelachen. Ook het weer was heel behoorlijk, want hoewel het land van de regen (= Lietuva) af en toe zijn naam moest waarmaken, was er ook aardig wat zon.
Met Pasen ben ik ook naar de nachtmis geweest en in tegenstelling tot bij jou, was er daar een misdienares die zong ZO zuiver... werkelijk prachtig.
Bedankt voor de coole foto's! Een selectie van de mijne tref je aan op m'n Hyves.
Op de gang gaat alles nog steeds zijn gangetje. Een aantal zijn gisteren bij Aukjes huisje op bezoek geweest. Mooi en lekker ruim. Ja, ze zit daar goed! ;)
Vannacht de Batavierenrace, dus druk druk druk. We spreken elkaar snel!
X, Men
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
