Daar komt de bruid...

Lieve mensen,

Ik besluit voortaan met hoofdstukjes te werken. Lijkt me handig.

1. De dochter van de augurkenhandelaar trouwt!

'There comes the bride. Look how beautiful she is. She wears a beautiful saree. Her heart is filled with hope and dreams...' Zo begon het feest voorafgaand aan de bruiloft van Shnenaz, de dochter van Saleem. En daar kwam de bruid, in een prachtige jurk vol glitterstenen en haar handen geverfd met prachtige hennapatronen. Haar gevolg bestond uit vrouwen in de meest kleurrijke jurken en sari's. Dat was gisteravond.

Nadat Joris en ik chocolade hadden gekocht voor het bruidspaar, ik was nagefloten door een bus vol jongens, omdat ik op een steen zat, koffie dronk en blank was, en ik was opgetut door het hele team van nurses daalden we van Kodaikanal af naar de hete, hete vlakte. We liften mee met een sympathiek jong modern Indiaas stel. Zij kon niet koken, was zwanger en weerhield haar man van autorijden Indian style. Hij had een videogamewinkel en vertelde over zijn experimenten met hasj en paddo's. Erg leuk.

Een paar uur later Dindigul, plaats van de bruiloft: een lange oprijlaan vol lichtjes, een opblaasTaj Mahal, een immens groot parkeerterrein, politie, een enorm grote hal volgehangen met plastic bloemen...Vrouwen in prachtige sari's, moderne Indiers in minirokjes, gesluierde moslims...Een verlegen, prachtige bruid gezeten op een troon. Een verlegen, iets minder mooie bruidegom, ook op een troon. Zangers, een band, acrobaten, Barathnatyamdanseresjes, nog meer zangers, nog meer dansers. Eten, drinken (illegale alcohol verkrijgbaar op het parkeerterrein)...Op een gegeven moment waren er op het podium zeer flitsende dansers een show aant opvoeren. Hoe maak je dit nog meer spectaculair? Verzamel alle blanken en laat ze meedansen! Dus hebben Marieke, Marieke (twee pedagogiekstudentes die stage doen in India), Gemma, Joris en ik op het podium ietwat onwennig ten overstaan van zo'n 800 mensen een flitsende improvisatiedans gedaan. Het hele festijn werd vastgelegd door een professioneel camerateam. Echt beestachtig (dat is het 10e woord wat me te binnen schiet, de andere 9 vond ik niet geschikt) dit feest, jeeeeetje. Het enige wat wat minder was, was de Indiase hurkwc waarin ik de fles water omgooide, mijn fototoestel bijna in het gat liet vallen en ik alle zeilen bij moest zetten om mijn suditar niet ten prooi te laten vallen aan allerhande uitwerpselen.
23.00 was de party afgelopen. Op Holland House nog een paar biertjes gedronken en toen te bed.

De volgende dag (is vandaag, zondag) was de bruiloft zelf. Mijn ogen doen nog pijn van alle kleuren, sieraden en glitters. Heel vermogend Tamil Nadu was aanwezig leek het wel, de zaal zo groot als 2 voetbalvelden was helemaal gevuld. Overal schitterde goud, schitterenden diamanten, schitterenden de schitterende kleren van de vrouwen en schitterde het wit van de kleren van de mannen. Het enige wat niet schitterde waren de moslimvrouwen die in het zwart gekleed gingen (eentje in burka, medemoslimvrouw, ben jij ook al zover?) en de moderne Indiers met spijkerbroeken e.d. Maar die maakten het plaatje wel compleet. Heerlijk gegeten: chicken tandoori, rijst, ijs enz enz. De ceremonie zelf was vrij kort: bruid en bruidegom op hun troon, een paar keer aan elkaar een koord overgeven (om de hals) en vervolgens voerden heel veel mensen melk of yoghurt ofzo aan hun. Vervolgens gingen alle vrienden kadootjes aan hen geven. Iedereen die iets gaf, werd vervolgens door tien fotograven vastgelegd met het bruidspaar. Ik zou zo graag eens in het hoofd van het bruidspaar kijken. Zij, 19, hij, 26. Kennen elkaar amper en zullen vanaf dat moment elke dag bij elkaar zijn. Hoe spannend...
Een mooie bruiloft erbij, in mijn Jaar van de Bruiloften (in India wachten mij nog twee Hindoebruiloften en straks in Nederland wacht me de westerse bruiloft van mijn nicht -leuk Tyneke!-, dus als iemand me aan een boedhistische en joodse bruiloft kan helpen is mijn rijtje compleet). Hopelijk kan ik ergens binnenkort foto's op mijn site zetten. Het zijn soms net plaatjes uit de SamSam special over bruiloften die ik op de basisschool onder leiding van dominee meester Wieger (twee mensen moeten nu heel hard lachen) las.

2. Busscene 1

In Kodaikanal stopt de bus op het busstation, nadat halverwege de rit nog een stuk of wat mannen aan de bus zijn gaan hangen met handelswaar. Om de bus heen verzamelen zich tientallen mannen die zakdoeken naar binnen gooien om een plaats bezet te houden. De businhoud perst zich naar buiten, terwijl alle mannen op datzelfde moment toch ook echt naar binnen willen. De bus rijdt opeens vooruit en weer achteruit. Een vrouw in sari met jasmijn in haar haar wordt gelanceerd op mijn teen, dezelfde teen die ik later keihard stoot aan een drempel. De bus stopt weer. Om vaste Kodai-grond onder de voeten te krijgen, moet ik alles wat een snor heeft met m'n ellebogen omver rammen. Dit gaat me goed af.

3. Busscene 2, conversatie Joris-Elza

J: 'Hij komt naar Kodaikanal'
E: 'Wie?'
J: 'Sai Baba'
E: 'Wie?'
J" 'Baba'
E: 'Sai?'
J: 'Nee, hij'.
Misschien komt dit nu niet grappig over, maar als je het snapt, is het best aardig.

4. Kort, kort, kort
- Soms als je door een dorpje loopt, lijken kinderen te veranderen in kleine robotjes. Ze zetten een blikken stemmetje op en roepen nonstop op vlakke toon: pen, pen, pen.
- De German nurses hebben bijnamen gekregen, nl magere Hein en dikke Piet (of lange Jan en magere Piet of lange Hein en kleine Jan, het hangt er vanaf in hoeverre we weer vergeten waren dat we ze magere Hein en dikke Piet zouden noemen).
- Blik op de ziekenzaal in het ziekenhuis van Kodaikanal: het is een smalle ruimte met veel bedden. Tussen de bedden in liggen familieleden van de brandwondslachtoffers. Zij zorgen voor de patienten. Sommige slapen ook onder de bedden. De mensen zijn ontzettend lief en aardig. Een 'wanakam' of 'nalarg ingala' (hoe gaat het?) van mij roept de meest enthousiaste reacties op. Het straalt werkelijk waar warmte uit. Ondanks alle ellende lachen de mensen veel.

Ojee, ik moet nu echt gaan. Dr. Mascarenhas nodigde ons uit voor een meeting over chirurgie hier in Kodaikanal en we moeten denk ik maar wel komen opdraven, alhoewel ik liever nu in een luie stoel een Tamilfilm zou willen zien.

Tot mails!

groetnis vanuit India