Come! Sit! Eat!

Lieve mensen,

Na een turbulent weekje ben ik weer terug op mijn stek, Kodai. Alles wat blank was en in de Pasam Trust werkte, is vertrokken en ik ben nu alleen. Dus ik kan ongegeneerd chocolaatjes en koekjes eten en meezingen met The Innocence Mission, Death Cab for Cutie, Ryan Adams en natuurlijk: Fries om utens!

Flikker op!
Na een aantal dagen Kodaikanal met Joris, Indra (mijn tolk) en Jeeva (haar nichtje, fashion technologist) waarin we door Kodai slenterden, ik in de Mother Theresa University Library snuffelde in boeken over Indian women & Health en we een health camp hadden in een islamitische gemeenschap, gingen Indra, Jeeva en ik zondag naar Holland House ivm de planning voor de komende week: bezoek aan twee ziekenhuizen in Ootanchatram, case studies maken van TB-patienten en praten met artsen. Woensdag zou ik weer op de bus naar Kodai gaan. Zoals gewoonlijk verliep de planning weer lichtelijk anders. Maandag had ik eerst een gesprek met een voedingsdeskundige. Dit was zeer interessant. Daarna moest ik plotseling mee naar een bruiloft in een kindertehuis op het terrain van Ghandigram Trust. Dit is een zeer grote organisatie met vele activiteiten: kindertehuizen, weverijen, een universiteit en meer. Na de lunch zouden Indra, Jeeva en ik naar Dindigul om een voicerecorder te kopen. Daarna zouden we naar ziekenhuis nummer 1. Na vertraging om diverse onduidelijke redenen kwamen we om 14.00 in Dindigul aan en starten onze zoektocht naar een voicerecorder. Deze zoektocht nam zo’n vier uren in beslag. In deze vier uren werden we naar TV- en DVD-winkels vervoerd en naar winkels die over een half uur open zouden gaan, maar toen over een uur en toen maar helemaal niet en toen toch maar weer wel. Dit alles met een temperatuur van 40 graden, vier zware tassen, een Jeeva met rugpijn, een Indra die haar passie voor bellen om liet slaan in een obsessie en het liefst met twee toestellen aan haar oor liep, buikkramp van mijn zijde, Indiaas verkeer dat collectief besloot om tegelijkertijd zo hard en zo lang mogelijk te toeteren en een chaos in mijn eigen tas die ervoor zorgde dat ik om alles wat ik nodig had een halfuur moest zoeken (maar dat is niet de schuld van India). Ik had het voor het eerst echt gehad. Om 17.30 stonden we eindelijk in een winkel die voicerecorders zou verkopen (dit dankzij een telefoonnummer van redder in nood Ge…zoals wel vaker):
‘ Do you have voicerecorders?’
‘No’.
Okee, als nu alle Indiers op slag zouden doodvallen, zou ik juichen aan de zijkant.*
‘A small machine with small tapes that record your voice…?’
‘No, we don’t have’
‘Really not?’
‘No, but we have this’…en hij geeft me een voicerecorder.
Ik denk dat God een flinke slok wijn op had toen hij de Indiers maakte.

* voordat ik word beticht van een volger van het gedachtengoed van Pim: dit is natuurlijk een grapje.

Helaas was mijn irritatiegrens behoorlijk gedaald (die daling had zich al enkele dagen eerder ingezet door capriolen van onze godvrezende dr.Mac), dus in de bus kon ik ook niet meer zoveel enthousiasme opbrengen. NEE JEEVA, je hoeft me niet elke palmboom aan te wijzen en NEE INDRA, je hoeft niet bij elk liedje in de bus te zeggen dat het een supersong is, want alle liedjes lijken op elkaar. Zal ik je es een stukje van The Thermals laten horen?
Eenmaal bij Indra’s familie begon me de obsessie van Indiers met eten me behoorlijk de keel uit te hangen. ‘Come, sit, eat’, klonk het uit alle kelen van de joined family. Dus moest ik achtereenvolgens (na een lunch die al een volledige rijstmaaltijd besloeg) een papaya, koekjes, chips, snoepjes, een soort glibberige vrucht, chiappatti’s, groenteprut, coconutchutney en dosai (soort pannenkoeken) naar binnen werken. Toen ik na drie dosai ‘podem’ zei (Klaske, onthoud dit woord, oefen het en schreeuw het tegen iedereen die je tegenkomt straks in India), riep iedereen: ‘Why?’ WHY???? Misschien omdat mijn buik geen 25 kilo voedsel per dag binnen kan houden? Voor alle reizigers naar India zou er een boek moeten verschijnen: ‘ Hoe weiger ik voedsel en als dat niet lukt (zoals meestal), hoe kom ik er dan vanaf?’ met technieken om dosais als frisbees over muurtjes te lanceren zonder dat iemand het ziet. Zo rond als een ton moest ik vervolgens alle familiealbums bekijken en ook nog es onthouden hoe het nichtje van de vader van de broer van de verre neef heette. Ik moest ‘nalarge ingela’ (hoe gaat het?) zeggen tegen alles dat bewoog en ik voelde me gedwongen om alle glimlachen die ik kreeg op die manier te beantwoorden, zodat ik kaakpijn kreeg. O jee, ik wilde alleen zijn, slapen of mensen om me heen die me begrepen en die net als ik van dropjes houden. Maar privacy is niet in India uitgevonden. Uit alle hoeken en gaten kwam familie gestroomd. Een tante zei een halfuur lang ‘dustbin’ tegen mij en maakte woeste gebaren. Ik zei ook ‘dustbin’ tegen haar en maakte dezelfde gebaren. Het bleek erover te gaan dat er in the USA en Europa afvalbakken zijn en in India niet. Slapen deed ik onder toeziend oog van tenminste twee familieleden en tijdens het plassen stond Indra voor mijn deur te bellen.
Toen ik echter van Jeeva veel kleren kreeg (zij werkt in een fabriek die kleren maakt voor het westen. Zij kan het niet dragen, al zou ze graag willen. ‘It’s not my culture’) en een prachtige sari, was ik wat milder gestemd, vuile materialist die ik ben.

Ushi
Mijn lichaam besloot dat het te veel werd en daar was ik het eigenlijk ook wel mee eens. Ik kreeg weer diarree en ook koorts. Dinsdag de hele dag geslapen en ‘s avonds naar de dokter geweest voor een ushi (spuit) in mijn bil en een handvol pillen. Wat het ook was dat in mijn darmen rondspookte, het is nu dood.
Eigenlijk was het een geluk bij een ongeluk. Ik kon nu gelegitimeerd voedsel weigeren (al bleef het moeilijk. Zo at ik dinsdag drie soort deegbolletjes. ‘Niet meer?’ vroeg een oom, een ontzettend lieve, zachtmoedige man. ‘Nee, echt niet, stomach problem’. Hij keek me nadenkend aan en toen ik niet oplette, schoof hij snel nog 1 bolletje op mijn bord…).

Suikerspin met A-teamactie
Woensdag besloot ik ook nog rust te nemen. ‘s Middags ging ik met Indra naar de film. Omschrijving: zie titel. Als ik een socioloog was, en jammergenoeg ben ik dat niet, zou ik onderzoek doen naar de Indiase cinema in relatie tot de samenleving. Want wat een contrast! In de film is het 1 en al lovemarriage, blote schouders en verleidelijke heupen, maar in het echt moeten mensen als Indra (die verliefd is op Bala en omgekeerd, maar die beide van een andere kaste zijn) maandenlang hun hoofd breken, huilen, wanhopen, oplossingen verzinnen om bij elkaar te kunnen zijn om te praten over de onzekere toekomst en flippen de zusters massaal als ik ‘s ochtends geen sjaal om mijn nek heb en mijn truitje een klein stukje bh-bandje laat zien.

Gouden M
Donderdag ging mijn werk echt goed van start. Indra en ik togen naar Christian Fellowship Community Health Centre, een groot ziekenhuis. Daar sprak ik met artsen en zusters en TB-patienten. Bijzonder interessant. Zoals ik al had gelezen en gehoord is TB voornamelijk een sociale ziekte: het is goed en goedkoop te behandelen, maar arme en ongeletterde mensen zijn er nog steeds het slachtoffer van. Mijns inziens zijn dat de belangrijkste oorzaken van TB: armoede en geen onderwijs. Donderdagavond werden we met onze neuzen goed en direct op dit feit gedrukt. We gingen een TB-case bezoeken in een klein dorpje. Vroeger dacht ik tijdens het TV kijken dat als ik in de TV zou stappen tijdens een bepaald programma, dat ik dan daar terecht zou komen. Donderdagavond voelde het alsof ik het 8uur Journaal even binnen was gestapt, in een item over Ethiopische hongerslachtoffers. Daar lag een vrouw, zo mager, dat het een skelet leek. Het was een hoopje kermende botten, niet in staat tot praten of bewegen. Holle, wanhopige ogen. Ze lieten mij haar benen zien. Ik denk dat haar kuiten een omtrek hadden van vijf centimeter. Zij huilen, haar moeder huilen. Ik voelde me niet echt goed en besloot ook maar niet te vragen hoe zij zich voelden bij deze ziekte. Het is een gek idee. Als ik straks in The Underground sta te dansen, is zij gestorven. Ze is 23 jaar. Zo is het blijkbaar in de wereld. In Amerika laat Mariah Carey een gouden M inleggen in de vloer van 1 van haar badkamers in 1 van haar huizen. Hier sterft een vrouw, omdat ze haar hele leven niks anders te eten heeft gekregen dan een beetje rijst en de bus naar het ziekenhuis niet kan betalen. What to do? Boos worden, schuldig voelen, berusten, accepteren, vechten, Mariah Carey dwingen haar gouden M te verkopen? Ik weet het niet.

Leo Tolstoj
Vrijdag sprak ik met nog een arts en interviewde ik een case. Weer op de Indian way: dokter komt om 9.00, dokter komt om 9.30, dokter heeft een meeting, dokter komt vandaag niet, oh, daar is dokter al. Daarna bijkomen in bus naar het koele Kodai, bijgestaan door vele beschermIndiers. Zo was er een man met een leuke openingszin: ‘Did you eat anybody?’ ‘Yes, a rice meal…’ die de hele bus in rep en roer bracht, omdat hij mij er bij de juiste bushalte uit wilde hebben (thanks man, heb dit al 10x gedaan, maar wel vriendelijk bedoeld). Verder gepraat met studenten, waaronder 1 student Engels die zich Leo Tolstoj liet noemen, naar zijn grote voorbeeld. Afwisselend kwamen zijn vrienden naast hem zitten, omdat ze allemaal wilden ervaren hoe het was om met een ‘foreigner’ te praten. Schatjes zijn het, Tamils.

Veilig dus weer afgeleverd bij de Pasam Trust. Nu nog een week hier en dan komt Klaske en breekt de vrijheid aan!

Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal. Hopelijk is alles goed in Nederland. Laat van jullie horuuuuh, dat is zo leuk! Kakkerlaktips blijven natuurlijk welkom…!

Liefs Elza

PS Annie Bandsma, wat leuk van u te horen! Dat zelfs in mijn geboortestadje mijn verhalen worden gevolgd, super!

Alco, de volgende kakkerlak zal ik zeker opsnoepen, ik kan wel wat eiwit gebruiken.

Majaan, hoe is Tholen en hoe is het met Bart? Nog gestapt de laatste tijd?

Mariekes: hoe is het reizen? Ik MOET echt jullie site even lezen eigenlijk, maar ik zit hier al zolang! Ander keertje!

Percy, helaas is kort en bondig zijn niet zo mijn ding….

Reurdos: hoe was Berlijn? Voel je je nu een Afrikaner in den vreemde of ben je geacclimatiseerd?

Michelle, hoe zijn je vakken? Heb je leuke mensen ontmoet? Heb je al hippe spulletjes gekocht?

Ge en Gemma: thanks voor jullie geestelijke bijstand weer de afgelopen dagen en voor jullie hulp rondom Klaske!

Hans, ben blij dat ook jij mijn site promoot en dat je dankbaar bent voor het feit (is het een feit) dat Jezus voor onze zonden is gestorven. Je zou eens met dr. Mac moeten praten. Nog leuke muziekjes ontdekt? Laat het me weten! Tamilmuziek is leuk, maar ik heb behoefte aan een gitaar