Twee maanden India...een evaluatietje

Hallo!

Na het frustratiebericht van de vorige keer zal ik dit keer komen met relaxtere verhalen. Wat ik nog was vergeten te vermelden de vorige keer: de riksja van de bus naar Indra’s huis hield er ook nog mee op en het woord ‘podem’ betekent: ‘Genoeg!’ (of: ik zit vol en als je me nog een schep rijst geeft, hou ik het niet meer binnen).

Afgelopen week was zeer relaxed. ’s Ochtends werd ik meestal wakker gedreund door de parelhoen die op het dak van mijn kamer landde (cool beest trouwens die parelhoen. Die scharrelt op z’n gemakje door het ziekenhuis, springt es op een dak of een muurtje en heeft niks door van wat er allemaal gebeurt in de grote mensenwereld...of ik moet me vergissen en hij is superintelligent en construeert nu zijn plannen tot wereldovername). Alle geplande health camps gingen niet door en dus hing ik rond in het ziekenhuis, luisterde ik mee met de Out Patient Clinic (een soort huisartspraktijkje bij het ziekenhuis), vouwde ik medicijnhoesjes van kranten met de zusters, keek ik TV met de dokters (o.a. Grey’s Anatomy en Desperate Housewives), shopte ik lekker fruit, een nieuwe broek en kadootjes voor allerhande mensen, leefde ik op een dieet van pastasalade en pannekoeken en liet ik kinderen met mijn stethescoop luisteren naar mijn hartslag wat verbaasde en soms zelfs angstige blikken opleverde. Verder maakte ik een start met het ontdekken van mijn schaaktalent waarvan ik nog niet weet of het wel of niet aanwezig is. In ieder geval heb ik twee keer van Manjunath gewonnen (met behulp van Manjunath, zodat ik eigenlijk verloor tegen mezelf) en heb ik van de beide dokters een prachtig schaakbord gekregen om verder te oefenen. Daarnaast had ik dineetjes thuis bij dr. Mascarenhas, Manjunath en Suresh (papa en mama: leg dat brahmaantje van ons maar uit dat Indiase mannen wel degelijk kunnen koken!) en zuster Ponnarassi en had ik pastasalade en pannekoeken (o, hoe verrassend!) gemaakt voor Suresh en Manjunath. Ik heb een bezoek gebracht aan het government hospital in Kodaikanal waar ik sprak met TB-deskundigen en een HIV-deskundige. Ook poogde zuster Elizabeth mij de positie van een babietje in de buik van een zwangere vrouw uit te leggen, maar haar gebrekkige Engelse woorden construerend was de baby een enorm monster met vier armen en benen die in een bizarre kronkel in de baarmoeder lag.

Eergisteren was het afscheid en dat was wel even slikken. Je gaat je toch hechten aan de mensen, het werk, het ritme dat je opbouwt. Al was het ziekenhuis zelf een ontzettend vreemde plek om te werken. Ik heb lang geaarzeld om er iets over te vertellen, maar vooruit, de waarheid komt er toch wel uit als ik thuis ben. Het ziekenhuis bleek een soort zeepbel te zijn: mooi aan de buitenkant, leeg aan de binnenkant. Mascarenhas, een soort Shiva (namelijk creator en destroyer in 1. Hij heeft het ziekenhuis opgericht en richt het vervolgens ten gronde), praat over ‘love for the patient and free service for the poor’. Dit klinkt als een mooie commercial. Maar als je vervolgens geen diagnostische faciliteiten aanschaft, je je eigen dokters onthoudt van glucosemeters in een land waar ontzettend veel mensen lijden aan suikerziekte, je geen patienten opneemt in je grote ziekenhuis en je je totaal afhankelijk maakt van medicijnaanvoer uit Duitsland waardoor soms opeens bepaalde medicatie op is en niet aangevuld wordt, je je personeel niet goed behandeld, je health camps organiseert in dorpen die 8 uur rijden zijn, handenvol geld aan benzine kosten en waar vervolgens in 3 uren 250 patienten worden gezien (‘I have pain’. ‘Okay, you get an injection with painkiller’. Elke arme Indiase patient gelooft in het wonder van de injectie, die slechts tijdelijk verlicht, maar verder niks bijdraagt. Mascarenhas houdt dit geloof netjes in stand. Manjunath, Suresh en ik noemden het wrang-grappig een placebohospital) dan zijn het holle woorden. Manjunath en Suresh willen alles graag anders, maar met Mascarenhas valt niet te communiceren. Ze proberen zoveel mogelijk te redden door patiënten door te sturen naar andere ziekenhuizen. Waarom is Mascarenhas zo? Hier hebben de dokters en ik hele psychologische analyses op los gelaten, maar we zijn er nog niet uit. Wellicht kan een psycholoog hierop promoveren.

Het idee van het hele gebeuren is goed en Mascarenhas heeft ongetwijfeld goede bedoelingen. Maar wat nodig is, is een jong en modern iemand die met beide benen op de grond staat, pragmatisch te werk gaat en ‘quality service’ aan de patient kan bieden ipv ‘free service’.

Toch heb ik een ontzettend goede tijd gehad en enorm veel geleerd. Ik heb de visie ontwikkelt dat geneeskunde voor 30% afhangt van een goede diagnose en behandeling en voor de overige 70% van beleid, politiek, communicatie en sociologie. Dus Eva: volg nog maar wat vakken bestuurskunde, want het is van groot nut!

Sinds eergisteren ben ik op Holland House en kwam een plakkerige Klaske uit de taxi rollen na een reis van twee dagen. Helaas had haar bagage het vliegtuig gemist...Leuk en apart om een stukje Nijmegen in India te ontvangen. Een nieuwe fase van mijn verblijf hier is aangebroken. Vandaag al mooie plannen gemaakt voor de reis: een combinatie van ‘sociale verplichtingen’ en het bezoeken van Indiahighlights als Kerala, Hyderabad, Puri, Varanasi, Agra, Delhi en de Himalaya (in onze voorlopige planning kan dit binnen nu en 12 juli plaatsvinden...).

Vandaag ben ik naar Madurai geweest ivm met de bruiloft van de zus van Rupa. Onderweg met Senthil op de motor pikte ik nog net de slachting van mijn avondeten mee: chicken tandoori. De bruiloft was leuk, al moet je op Indiase bruiloften geen podiumvrees hebben. Altijd moet je vijf minuten lang voor een heel stel camera’s naast het bruidspaar op een podium staan smilen.

Tja, twee maanden India. Tijd voor een korte evaluatie. De score tot nu toe:
- zes paar slippers (waarvan er drie paar zeer pijnlijk)
- twee keer ziek
- lievelingsliedjes: The blower’s daughter – Damien Rice
Here comes the sun – The Beatles
I miss you more – Racoon
Birdless/Oh do not fly away/Lakes of Canada – The Innocence Mission
Alibies – Admiral Freebee
To know you – Sophie Zelmani
Desolation Row – Bob Dylan
In the aeroplane over the sea – Neutral Milk Hotel
Someday you will be loved – Death cab for cutie
Sam Cooke and The soul stirrers – Nearer to thee
Hoofdzonde: In nije dei – De Kast (Syb zou es moeten weten!)
Materiaal van de Buena Vista Social Club
En verder: de cd-compilatie die ik had gemaakt voor mijn feestje met superhippe dansmuziek. Te bestellen voor elk feestje of partijtje!
Doe je voordeel met deze lijst!
- wat ik het mis aan Nederland: mijn familie, stap- en bankhang- en wijnavondjes, bepaalde mensen en een fiets
- gemoedstoestand: opperbest
- grootste zorgen: 1) hoe los je het armoedeprobleem op? Voorlopig antwoord: onderwijs en globalisering waar iedereen van profiteert. En microkredieten.
2) hoe zorg ik ervoor dat mijn benen net zo bruin worden als mijn armen in een land waar je geen korte broeken kunt dragen? Voorlopig antwoord: geen idee.
- leerzaamheidsgehalte: torenhoog. Waarom? Omdat India niet alleen een confrontatie is met een totaal andere cultuur, maar ook een confrontatie met je eigen cultuur. Als ik nu aan mijn leven in Nederland denk, is dat een luxe en decadent leven, vooral als je het vergelijkt met de levens van vele mensen hier. Want hoe leg je het gemiddelde alcoholgebruik van de Nederlandse student uit aan verpleegsters die van kleur verschieten bij het horen van het woord ‘bier’? Hoe leg je de gemiddelde zomeroutfit van meisjes in Nederland uit aan mensen die een blote enkel al te veel vinden? Hoe leg je uit dat de gemiddelde leeftijd van de eerste seksuele ervaring rond de 16 ligt aan mensen van 28 die hun eerste zoen nog niet hebben gehad? En hoe vertel je aan mensen die slechts wat kookspullen, een paar kleren en twee foto’s als bezit hebben dat je tijdens het verhuizen van je studentenkamer 10 grote verhuisdozen met spul moest verplaatsen?

En dan die enorme vrijheid die vooral contrasteert met het leven van vele meisjes hier. In Nederland heb ik het niet zo op harige feministes die zich druk maken of de Dikke Van Dale wel vrouwvriendelijk is, maar hier voel ik soms de behoefte om als een Dolle Mina feminisme en emancipatie te prediken (maar ik blijf netjes mijn benen scheren hoor!). Het leven van vele meisjes werkt vanaf het begin al naar de arranged marriage toe. De gemiddelde leeftijd van trouwen is denk ik ongeveer 21 jaar. Voorafgaand aan de bruiloft zie je vaak je toekomstige man 1 of 2 keer. Je hele familie ligt al jaren krom om de bruidschat te betalen. De echte kennismaking met je partner is na het huwelijk, tijdens de huwelijksreis in bv Kodaikanal waar stelletjes onwennig elkaars hand vasthouden. Uit die kennismaking rolt vaak negen maanden later een kindje: het leven van de vrouw als broedmachine in dienst van de familie is begonnen. In voornamelijk arme families ziet het leven er vervolgens zo uit: 5.00 op, koken voor de familie, zorgen voor man, kinderen en vee, naar het veld oid om te werken, thuiskomen, koken, zorgen voor man, kinderen en vee en dan naar bed. Een leven op de automatische piloot. Overigens geldt dit niet voor alle vrouwen. Er zijn ook vele moderne. Want dat is een ander interessant aspect van India: het staat met 1 been in een supermoderne samenleving en met het andere been is het vastgebonden aan tradities. En verder kan ik ons Nederlands beleid van love marriage ook niet vol passie verdedigen, want ik moet er dan bij zeggen dat 1 op de 3 huwelijken in een scheiding eindigt.

India is een confrontatie met een land waaraan mensen sterven aan ziektes die behandeld kunnen worden, waar corruptie in elke porie van de samenleving doorgedrongen is, waar vrouwen worden onderdrukt en waar armoede het dagelijks leven van vele mensen bepaald. Het is een leven in gradaties: de verpleegsters hebben een hard leven van zes dagen per week werken: opstaan, koken, werken, koken, slapen. Ze wonen in een klein huisje zonder bezittingen. Maar dat is beter dan het leven als dagloner: bv 10 uren per dag stenen sjouwen in de hete zon. En dat is weer beter dan leven op de straat zonder huis en rond moeten komen van bedelen. Maar dat is weer beter dan leven op straat met maar 1 been en een misvormde arm. De samenleving is hier een grote trap: van straatarm naar steenrijk. Het is vaak een keiharde samenleving: hypocriet, A zeggen en B doen (‘Drank is taboe’ vindt de samenleving, terwijl mannen in steegjes in 10 seconden een fles rum naar binnen werken, ‘Sex is taboe’...vindt de samenleving, terwijl een getrouwde man die ik ken naar bed gaat met zijn halve dorp) en schone schijn. De zogenaamde Indiase spiritualiteit is ver te zoeken in dorpjes waar de hele familie zich dood moet werken om een kommetje rijst te kunnen betalen. De zogenaamde sterke familiebanden stellen niks voor in arme gezinnen met –tig kinderen waarvan niemand voor hun oude moedertje wil en kan zorgen.

En toch ben ik helemaal weg van dit land. Want het is zo waanzinnig interessant. Je hebt hier alles: natuur, cultuur, religie, geschiedenis...Het is een land in beweging, in ontwikkeling. Overal is vanalles gaande, overal is iets te zien, elke dag brengt iets nieuws. Het is een enorm complexe samenleving waar je uren over kunt filosoferen. En er is het cliche: de warmte, vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen. Pandiamal wringt haar eigen armbandjes om mijn polsen, ik krijg bloemen in mijn haar van de vrouw waar ik altijd bel, ik krijg koffie van de man van het chocoladewinkeltje waar ik altijd kom, de zusters delen elke lunch met mij, de verbrande bruidjes van het plastisch chirurgiekamp stralen als ik ze foto’s van Nederland laat zien, als je ergens gast bent, ben je ook echt gast en niet iemand die privacy verstoord, mensen lachen en kijken je aan en stellen vragen...Nu kun je je afvragen of dat ook niet uiterlijke schijn is, maar ik heb het idee van niet. Ik denk dat de mensen hier toch relaxter, vriendelijker, minder individualistisch, minder cynisch en minder materialistisch zijn.

Zo, Ik Heb Gesproken vanuit een internetcafe in Madurai. Nu jullie weer!

Veel liefs van Elza


PS Tetske, bedankt voor je leuke reactie! Jouw boekje heb ik nog altijd elke dag in mijn tas zitten. Wist je dat Indra dit zo leuk vond dat ze ook zo’n soort boekje heeft gekocht voor haar geheime vriend Bala?

Hans: bedankt voor je tips! Neutral Milk Hotel ken ik, zie mijn favo-liedjes. Ken jij de Delgado’s? Luister vooral naar ‘Keep on breathing’

Tjits: Death cab for cutie is zelf meegebracht materiaal. Als ik een Tamil tegenkom die van iets anders houdt dan filmmuziek scheer ik mijn hoofd kaal!

Percy: was je witbiertje lekker? Je hebt weer vele interessante reisjes gemaakt!

Marlies: ik mis jou heeeeel erg, veel meer dan Reurt
Reurt: ik mis jou heeeeel erg, veel meer dan Marlies
(dat lost niet veel op he?)

Joris: binnenkort weer even belletje okee? Ben benieuwd naar je laatste avonturen! Als je naar Delhi komt, moet je trouwens denk ik een tulband op!

Karlijn, weer helemaal afgekickt van Sri Lanka of juist niet?

Jelly, nog bedankt voor je leuke mail van een tijdje terug! Ik snap je moeilijkheid met het stellen van vragen aan de Indiers...het is soms idd even aftasten. En van die vertalingen is idd grappig. Zo moest ik laatste ‘slaap kindje slaap’ vertalen (sleep little child sleep, outside a sheep is walking). Hopelijk vind je ondanks je drukke baan tijd om een beetje in het zonnetje te zitten!