1001 nacht
Door: Elza
Blijf op de hoogte en volg Elza
01 Juli 2006 | India, Agra
Namaste allemaal,
Wat stellen jullie je voor bij '1001 nacht'? Mijn voorstelling ervan kwam afgelopen dinsdag en donderdag een beetje uit. Ashok, neef van Vijay, ging trouwen. Bruiloft nummer vier, en dit was echt de leukste bruiloft uit mijn leven, afgezien van mijn eigen dan ooit hopelijk (en Tyneke, wie weet overtroef jij het 14 juli...). Op deze bruiloft had zich een leuk clubje Nijmegenaars verzameld: Klaske en Elza, het jullie welbekende reisduo, en dan nog Joris, die na vele omzwervingen in Delhi was aangeland en vanuit Calcutta kwam Femke aangevlogen. Femke ken ik via-via en zij doet onderzoek in Calcutta sinds april. Vijay is een veearts uit Delhi die drie jaar geleden een half jaar in Nederland studeerde en die ik toen heb leren kennen. Zijn vrouw, Anju, is een geweldige vrouw en zijn kinderen zijn superlief, vooral zijn kleine zoontje dat nu mijn nieuwe Liefste Kindje Ooit is.
Eerst nog even snel wat chronologie aanbrengen. Maandag kwamen Klaske en ik aan in Delhi na een treinreis van 12 uur waar ik nog mijn EHBO-lessen in praktijk moest brengen, omdat er een klein straatkindje een hoofdwond had. Een vriendje van hem sleepte dit kereltje door de trein en een mevrouw bond een smerig laken om zijn hoofd. Toen kwam EHBO-er Elza (met als specialiteit het verbinden van afgehakte handen) in actie met verbandjes, ontsmettingsmiddel, pijnstilling en gaasjes en heb ik het soort van vakkundig verbonden. Die avond sliepen we bij Vijay. De volgende dag hadden we sightseeing Delhi gepland met Vijay, maar de dag verliep Indiaser dan Indiaas en dus kwam er niks van terecht. Die avond was er een kleine ceremonie voorafgaand aan de bruiloft van Ashok. Dit was echt fotogeniek. De vrouwen hadden prachtige felgekleurde sari's aan en er waren oude mannen met tulbanden op hun hoofd die een waterpijp rookten. Ashok en allerlei mannen zaten op kussens en Ashok kreeg stapels kado's (van de familie van de bruid) en geld. Daarna was er overheerlijk eten en...er werd gedanst! Het was mijn eerste bruiloft waarop werd gedanst en het
was zeer leuk. Het is een beetje moeilijk uit te leggen hoe ze dansen, maar het is heel gaaf: vrouwen met hun heupen en mannen zo met die armen opzij en schoppen met de voeten. Nou, dit is een beschrijving
van niks, maar in werkelijkheid ziet het er heel gaaf uit.
Woensdag gingen we 's ochtends met Vijay naar Rajastan om buffels te behandelen. Onderweg naar Rajastan begon ik een beetje te balen, omdat onze planning, die gisteren ook al zwaar in het water viel, alweer zo'n
vier uur achterliep. Soms werkt India een beetje als een grote emmer die langzaam vol kan lopen door kleine irritaties. Bij mij is die emmer heel groot, dus er kunnen heel wat irritatietjes in. Maar nu was die weer even vol. Gelukkig kwam er, toen we in een dorpje aankwamen, een kameel aan. Deze had een mooi kleed om en zijn baas had een snor met een krul erin en een rode tulband op. Dit bracht me op slag weer in een goed humeur. Kamelen hebben dus een goed effect op mij, zoveel
is duidelijk. Joris, Klaske en ik mochten op de kar die de kameel trok en nadat we gefotografeerd waren door de dorpsfotograaf gingen we per kamelenkar naar het volgende dorpje. In dit dorpje was een buffel met
koorts die een spuit kreeg.
Rajastan is heel Indiaas. Nu is heel India wel Indiaas, maar Rajastan nog extra. Het zijn de klassieke plaatjes uit de SamSam: lemen hutjes, mestkoeken, kuddes geiten, mannen met tulbanden, ossen en vrouwen met
kleurige sari's aan waarvan ze de doek, die bij vrouwen uit het zuiden over hun schouder hangt, over hun hoofd draperen. Bij sommige vrouwen ontaard dit in een soort hindoeburka. Soms moeten de vrouwen namelijk
de hele doek over hun hoofd trekken als er een man aankomt en dan is er van het gezicht niks meer te zien. Anju moest steeds haar haar bedekken als er een broer van Vijay in de buurt was.
Nadat de zieke buffel zijn spuit had ontvangen scheurden we terug naar
Delhi. Daar pikten we Femke op vanaf het vliegveld. Na een lunch bekeken we een paar Delhi-hotspots. Delhi is een erg leuke stad
vind ik. Het doet heel Grote Stad-achtig aan, wat niet gek is met 13 miljoen inwoners, maar het is schoon en vrij rustig, althans in de gebieden waar wij waren. Minder verkeer dan in Hyderabad en minder
opdringerige verkopers dan in Varanasi. Ik zou er best een jaartje willen wonen. Maarja, ik wil nog zoveel...Soms wilde ik dat ik een poppetje was uit een computerspelletje was met heel veel levens, dan was er tenminste tijd voor alles.
Met z'n vieren bezondigden we ons aan
die grote, lelijke M...de Mac, waar ik toch nog een beetje Indiaas probeerde te eten door een Maharaja-burger te bestellen. Die avond gingen we een lekker biertje opslurpen op onze hotelkamer.
Donderdag togen we naar Connaught Place, het centrum van het moderne Delhi. Daar deden we vanalles en niets en daarna was het tijd om ons op te maken voor de bruiloft van Ashok. We gingen naar Vijay, waar Joris een kurta aankreeg met prachtige krulmuiltjes, Femke haar nieuwe salwaar inwijdde, Klaske haar TamilNadu-stijl sari aantrok en ik in een Rajastanachtige sari van Anju werd gehuld.
Op naar de bruiloft. Schets van het bruiloftsterrein: een poort met duizenden lichtjes, neonpalmbomen, roze stof en rozen, een podium met tronen voor het bruidspaar, een nepwaterval, een luchtkussen, kleine
barretjes, zachte banken, tafels vol eten, obers met drankjes in rood, groen, blauw, geel, roze, de vrouwen allemaal op hun mooist gekleed in alle kleuren van de regenboog met henna op de handpalmen, rondrennende kindjes met ballonnen en pompoen-art a la flowershow in Kodai. De
bruid was in een aparte ruimte. Ze was enorm opgemaakt en droeg een rode jurk en heel veel sieraden. Ashok kwam een tijd later aan in een auto. Eerder die dag had hij op een paard rondgereden in de buurt van
zijn nieuwe huis om de mensen te laten zien: ik ben getrouwd en dus ben ik niet meer beschikbaar voor andere vrouwen. Er werd
vuurwerk afgestoken en er speelde een zeer experimentele brassband. Ashok droeg een kurta en was behangen met papiergeld. Op zijn hoofd had hij een tulband en hij werd bijgestaan door een klein jongetje die
er ongeveer hetzelfde uitzag, net een klein prinsje. Wat het gaafste was dat alle mannen en vrouwen voor Ashok gingen dansen en helemaal loos gingen. Wij Nederlanders moesten ook meedansen en dit was erg
leuk, alhoewel de houterige Nederlandse dansgenen wel een beetje afsteken tegen de soepelheid van de Indiers die al hun lichaamsdelen ritmisch te lijken kunnen bewegen. Ashok werd verwelkomd door de
familie van de bruid en er vond een soort toneelstuk plaats over geld dat Ashok aan die familie wilde geven en wat zij dan zgn niet aan wilden nemen. Hij werd naar een podium gevoerd en even later kwam de
bruid en natuurlijk ging ik weer kapot van fascinatie, omdat zij elkaar nog maar 1x hebben gezien en ze nu voor altijd aan elkaar
gekoppeld zijn. Trouwen in India is een soort family-bussiness, een zakelijke overeenkomst van kado's en kaste, en gaat in de eerste plaats niet om twee mensen die van elkaar houden (met een beetje geluk
gaan ze dat wel doen). Dat is toch een heel andere insteek. Anju slaakte ook een diepe zucht tijdens het eten, omdat de bruiloft herinneringen naar boven bracht van haar trouwerij. De spanning die het met zich meebrengt, het leven dat van de 1 op de andere dag totaal verandert...Opeens moest zij zich schikken naar haar schoonfamilie wat niet gemakkelijk was. 'Accept and adjust'...dat zijn veel gehoorde woorden.
Na enkele rituelen (de hele bruiloft stond bol van de rituelen en tradities, te
veel om uit te leggen) kwam het kado-geven gedeelte. Wij gingen met z'n allen ''Lang zal zullen ze leven'' zingen wat weer mooi vastgelegd is op de 5 uur durende bruiloftsvideo. Daarna gingen we eten, praten
en dansen, dansen, dansen. Een echt feest. Als ik ga trouwen, dan graag zoals Ashok, al zou mijn toekomstige man een nog zo uit de klei getrokken Fries zijn.
Komen we aan bij de vrijdag. Vrijdag-galajurk dag. Femke en ik wilden
beide een galajurk laten maken, maar simpel bleek dit niet te zijn. Er vond een uitputtingslag plaats die de volgende elementen bevatte: eten met buikkramp (omdat we niet meer konden eten wilden we heel stiekum de overgebleven sandwich in de kaart van Delhi vouwen en in onze tas stoppen. De ober kwam eraan en zei: ''Yes ma'am?'' Wij schaamden ons te pletter en voelden ons megabetrapt, maar even later kwam hij heel
lief aan met een tasje voor onze sandwiches), modetijdschrift zoeken
om ideeen op te doen, hersens laten kraken over welk modelletje bij ons zou passen, ideeen jatten uit kledingwinkels, tailor zoeken, stof zoeken, pinautomaat zoeken en alle maten laten meten. Het was niet gemakkelijk en we gaven bijna op, maar we hielden het op de been door te zeggen dat het zo stoer zou zijn om op een gala te kunnen zeggen: 'Deze jurk komt uit Delhi'. Inmiddels ligt er drie meter glanzend zijde bij een kleermakersikh met prachtige kop, dus ik hoop dat het wat wordt!
En nu zijn we in Agra, stad van de Taj Mahal. Ook weer 1001nacht-waardig. We slapen in een klein hotelletje gerund door een wat oudere moslimman met lange baard en witte kledij. Femke is weer teruggevlogen naar Calcutta. Maar ik ben zo gaar als een aap en stop met vertellen. De komende tijd zullen jullie weinig van me horen, want Klaske en ik hebben het reistempo flink opgeschroefd. Onze plannen zijn gewijzigd: we gaan nu eerst naar Dharam Sala (waar de dalai lama woont). Daar willen we een trekking proberen te maken. Daarna gaan we Amritsar bekijken. Daar staat een grote gouden sikh-tempel. En dan weer terug naar Delhi en dan...nouja, dat weten jullie wel...12 juli Nederland...Shit en niet-shit. Volgens mij is dit niet mijn beste verhaal ooit, maar zoals ik al zei: ik ben zo gaar als een aap en ik word belaagd door sprinkhanen. Daarnaast baal ik ook nog, want ik was prachtige foto's aan het downloaden voor op mijn site en dat is mislukt!
veel liefs Elza
Mariekes: hoe is Varanasi? Wat hebben jullie in het water zien drijven?
Eva: morgen ga ik voor foto-opdracht nummer 2! En die Ganges-chai...die heb ik volgens mij ook gehad, want na zo'n mooi terracottatheekopje deed mijn maag erg raar...
Tjits, verdwijnen autoriksja's uit het straatbeeld? Waar heb je dit shockerende nieuwtje vandaan?
Femke: veilig aangekomen? Heb je al een 'final design' gemaakt voor je jurk?
Ge en Gemma: alles goed met iedereen op Double Dutch? Wat gaat Ramya doen?
Annemarie: alles goed met je? Werk je nog veel? En komen papa en mama je nog vaak lastig vallen?
Wat stellen jullie je voor bij '1001 nacht'? Mijn voorstelling ervan kwam afgelopen dinsdag en donderdag een beetje uit. Ashok, neef van Vijay, ging trouwen. Bruiloft nummer vier, en dit was echt de leukste bruiloft uit mijn leven, afgezien van mijn eigen dan ooit hopelijk (en Tyneke, wie weet overtroef jij het 14 juli...). Op deze bruiloft had zich een leuk clubje Nijmegenaars verzameld: Klaske en Elza, het jullie welbekende reisduo, en dan nog Joris, die na vele omzwervingen in Delhi was aangeland en vanuit Calcutta kwam Femke aangevlogen. Femke ken ik via-via en zij doet onderzoek in Calcutta sinds april. Vijay is een veearts uit Delhi die drie jaar geleden een half jaar in Nederland studeerde en die ik toen heb leren kennen. Zijn vrouw, Anju, is een geweldige vrouw en zijn kinderen zijn superlief, vooral zijn kleine zoontje dat nu mijn nieuwe Liefste Kindje Ooit is.
Eerst nog even snel wat chronologie aanbrengen. Maandag kwamen Klaske en ik aan in Delhi na een treinreis van 12 uur waar ik nog mijn EHBO-lessen in praktijk moest brengen, omdat er een klein straatkindje een hoofdwond had. Een vriendje van hem sleepte dit kereltje door de trein en een mevrouw bond een smerig laken om zijn hoofd. Toen kwam EHBO-er Elza (met als specialiteit het verbinden van afgehakte handen) in actie met verbandjes, ontsmettingsmiddel, pijnstilling en gaasjes en heb ik het soort van vakkundig verbonden. Die avond sliepen we bij Vijay. De volgende dag hadden we sightseeing Delhi gepland met Vijay, maar de dag verliep Indiaser dan Indiaas en dus kwam er niks van terecht. Die avond was er een kleine ceremonie voorafgaand aan de bruiloft van Ashok. Dit was echt fotogeniek. De vrouwen hadden prachtige felgekleurde sari's aan en er waren oude mannen met tulbanden op hun hoofd die een waterpijp rookten. Ashok en allerlei mannen zaten op kussens en Ashok kreeg stapels kado's (van de familie van de bruid) en geld. Daarna was er overheerlijk eten en...er werd gedanst! Het was mijn eerste bruiloft waarop werd gedanst en het
was zeer leuk. Het is een beetje moeilijk uit te leggen hoe ze dansen, maar het is heel gaaf: vrouwen met hun heupen en mannen zo met die armen opzij en schoppen met de voeten. Nou, dit is een beschrijving
van niks, maar in werkelijkheid ziet het er heel gaaf uit.
Woensdag gingen we 's ochtends met Vijay naar Rajastan om buffels te behandelen. Onderweg naar Rajastan begon ik een beetje te balen, omdat onze planning, die gisteren ook al zwaar in het water viel, alweer zo'n
vier uur achterliep. Soms werkt India een beetje als een grote emmer die langzaam vol kan lopen door kleine irritaties. Bij mij is die emmer heel groot, dus er kunnen heel wat irritatietjes in. Maar nu was die weer even vol. Gelukkig kwam er, toen we in een dorpje aankwamen, een kameel aan. Deze had een mooi kleed om en zijn baas had een snor met een krul erin en een rode tulband op. Dit bracht me op slag weer in een goed humeur. Kamelen hebben dus een goed effect op mij, zoveel
is duidelijk. Joris, Klaske en ik mochten op de kar die de kameel trok en nadat we gefotografeerd waren door de dorpsfotograaf gingen we per kamelenkar naar het volgende dorpje. In dit dorpje was een buffel met
koorts die een spuit kreeg.
Rajastan is heel Indiaas. Nu is heel India wel Indiaas, maar Rajastan nog extra. Het zijn de klassieke plaatjes uit de SamSam: lemen hutjes, mestkoeken, kuddes geiten, mannen met tulbanden, ossen en vrouwen met
kleurige sari's aan waarvan ze de doek, die bij vrouwen uit het zuiden over hun schouder hangt, over hun hoofd draperen. Bij sommige vrouwen ontaard dit in een soort hindoeburka. Soms moeten de vrouwen namelijk
de hele doek over hun hoofd trekken als er een man aankomt en dan is er van het gezicht niks meer te zien. Anju moest steeds haar haar bedekken als er een broer van Vijay in de buurt was.
Nadat de zieke buffel zijn spuit had ontvangen scheurden we terug naar
Delhi. Daar pikten we Femke op vanaf het vliegveld. Na een lunch bekeken we een paar Delhi-hotspots. Delhi is een erg leuke stad
vind ik. Het doet heel Grote Stad-achtig aan, wat niet gek is met 13 miljoen inwoners, maar het is schoon en vrij rustig, althans in de gebieden waar wij waren. Minder verkeer dan in Hyderabad en minder
opdringerige verkopers dan in Varanasi. Ik zou er best een jaartje willen wonen. Maarja, ik wil nog zoveel...Soms wilde ik dat ik een poppetje was uit een computerspelletje was met heel veel levens, dan was er tenminste tijd voor alles.
Met z'n vieren bezondigden we ons aan
die grote, lelijke M...de Mac, waar ik toch nog een beetje Indiaas probeerde te eten door een Maharaja-burger te bestellen. Die avond gingen we een lekker biertje opslurpen op onze hotelkamer.
Donderdag togen we naar Connaught Place, het centrum van het moderne Delhi. Daar deden we vanalles en niets en daarna was het tijd om ons op te maken voor de bruiloft van Ashok. We gingen naar Vijay, waar Joris een kurta aankreeg met prachtige krulmuiltjes, Femke haar nieuwe salwaar inwijdde, Klaske haar TamilNadu-stijl sari aantrok en ik in een Rajastanachtige sari van Anju werd gehuld.
Op naar de bruiloft. Schets van het bruiloftsterrein: een poort met duizenden lichtjes, neonpalmbomen, roze stof en rozen, een podium met tronen voor het bruidspaar, een nepwaterval, een luchtkussen, kleine
barretjes, zachte banken, tafels vol eten, obers met drankjes in rood, groen, blauw, geel, roze, de vrouwen allemaal op hun mooist gekleed in alle kleuren van de regenboog met henna op de handpalmen, rondrennende kindjes met ballonnen en pompoen-art a la flowershow in Kodai. De
bruid was in een aparte ruimte. Ze was enorm opgemaakt en droeg een rode jurk en heel veel sieraden. Ashok kwam een tijd later aan in een auto. Eerder die dag had hij op een paard rondgereden in de buurt van
zijn nieuwe huis om de mensen te laten zien: ik ben getrouwd en dus ben ik niet meer beschikbaar voor andere vrouwen. Er werd
vuurwerk afgestoken en er speelde een zeer experimentele brassband. Ashok droeg een kurta en was behangen met papiergeld. Op zijn hoofd had hij een tulband en hij werd bijgestaan door een klein jongetje die
er ongeveer hetzelfde uitzag, net een klein prinsje. Wat het gaafste was dat alle mannen en vrouwen voor Ashok gingen dansen en helemaal loos gingen. Wij Nederlanders moesten ook meedansen en dit was erg
leuk, alhoewel de houterige Nederlandse dansgenen wel een beetje afsteken tegen de soepelheid van de Indiers die al hun lichaamsdelen ritmisch te lijken kunnen bewegen. Ashok werd verwelkomd door de
familie van de bruid en er vond een soort toneelstuk plaats over geld dat Ashok aan die familie wilde geven en wat zij dan zgn niet aan wilden nemen. Hij werd naar een podium gevoerd en even later kwam de
bruid en natuurlijk ging ik weer kapot van fascinatie, omdat zij elkaar nog maar 1x hebben gezien en ze nu voor altijd aan elkaar
gekoppeld zijn. Trouwen in India is een soort family-bussiness, een zakelijke overeenkomst van kado's en kaste, en gaat in de eerste plaats niet om twee mensen die van elkaar houden (met een beetje geluk
gaan ze dat wel doen). Dat is toch een heel andere insteek. Anju slaakte ook een diepe zucht tijdens het eten, omdat de bruiloft herinneringen naar boven bracht van haar trouwerij. De spanning die het met zich meebrengt, het leven dat van de 1 op de andere dag totaal verandert...Opeens moest zij zich schikken naar haar schoonfamilie wat niet gemakkelijk was. 'Accept and adjust'...dat zijn veel gehoorde woorden.
Na enkele rituelen (de hele bruiloft stond bol van de rituelen en tradities, te
veel om uit te leggen) kwam het kado-geven gedeelte. Wij gingen met z'n allen ''Lang zal zullen ze leven'' zingen wat weer mooi vastgelegd is op de 5 uur durende bruiloftsvideo. Daarna gingen we eten, praten
en dansen, dansen, dansen. Een echt feest. Als ik ga trouwen, dan graag zoals Ashok, al zou mijn toekomstige man een nog zo uit de klei getrokken Fries zijn.
Komen we aan bij de vrijdag. Vrijdag-galajurk dag. Femke en ik wilden
beide een galajurk laten maken, maar simpel bleek dit niet te zijn. Er vond een uitputtingslag plaats die de volgende elementen bevatte: eten met buikkramp (omdat we niet meer konden eten wilden we heel stiekum de overgebleven sandwich in de kaart van Delhi vouwen en in onze tas stoppen. De ober kwam eraan en zei: ''Yes ma'am?'' Wij schaamden ons te pletter en voelden ons megabetrapt, maar even later kwam hij heel
lief aan met een tasje voor onze sandwiches), modetijdschrift zoeken
om ideeen op te doen, hersens laten kraken over welk modelletje bij ons zou passen, ideeen jatten uit kledingwinkels, tailor zoeken, stof zoeken, pinautomaat zoeken en alle maten laten meten. Het was niet gemakkelijk en we gaven bijna op, maar we hielden het op de been door te zeggen dat het zo stoer zou zijn om op een gala te kunnen zeggen: 'Deze jurk komt uit Delhi'. Inmiddels ligt er drie meter glanzend zijde bij een kleermakersikh met prachtige kop, dus ik hoop dat het wat wordt!
En nu zijn we in Agra, stad van de Taj Mahal. Ook weer 1001nacht-waardig. We slapen in een klein hotelletje gerund door een wat oudere moslimman met lange baard en witte kledij. Femke is weer teruggevlogen naar Calcutta. Maar ik ben zo gaar als een aap en stop met vertellen. De komende tijd zullen jullie weinig van me horen, want Klaske en ik hebben het reistempo flink opgeschroefd. Onze plannen zijn gewijzigd: we gaan nu eerst naar Dharam Sala (waar de dalai lama woont). Daar willen we een trekking proberen te maken. Daarna gaan we Amritsar bekijken. Daar staat een grote gouden sikh-tempel. En dan weer terug naar Delhi en dan...nouja, dat weten jullie wel...12 juli Nederland...Shit en niet-shit. Volgens mij is dit niet mijn beste verhaal ooit, maar zoals ik al zei: ik ben zo gaar als een aap en ik word belaagd door sprinkhanen. Daarnaast baal ik ook nog, want ik was prachtige foto's aan het downloaden voor op mijn site en dat is mislukt!
veel liefs Elza
Mariekes: hoe is Varanasi? Wat hebben jullie in het water zien drijven?
Eva: morgen ga ik voor foto-opdracht nummer 2! En die Ganges-chai...die heb ik volgens mij ook gehad, want na zo'n mooi terracottatheekopje deed mijn maag erg raar...
Tjits, verdwijnen autoriksja's uit het straatbeeld? Waar heb je dit shockerende nieuwtje vandaan?
Femke: veilig aangekomen? Heb je al een 'final design' gemaakt voor je jurk?
Ge en Gemma: alles goed met iedereen op Double Dutch? Wat gaat Ramya doen?
Annemarie: alles goed met je? Werk je nog veel? En komen papa en mama je nog vaak lastig vallen?
-
01 Juli 2006 - 20:22
Sushi:
Hé Alisha, ben je inmiddels nog niet bruiloftsmoe?
Veel plezier nog deze laatste twee weken. Hopelijk valt het afscheid je niet te zwaar. Een voordeel van Nederland is dat niemand je dwingt om grote hoeveelheden eten naar binnen te werken. Kus -
02 Juli 2006 - 08:29
Gemma & Gé:
Alsiha in 1001 nacht. Kwam de bruidegom op zijn witte paard? Gelukkig zijn jullie niet opgenomen als haremdames in de Zenana na afloop van de bruilof?
Hier in Holland House komt ook al weer een bruiloft opzetten. Zondag j.l. de a.s. bruid van Sankar ontmoet. Zij heet Vanilla. Verloving (uitwisselen van de schalen) 10 juli en dan binnen 2 maanden getrouwd. Kom je deze bruiloft ook nog bijschrijven op jouw score-lijstje van Indiase bruiloften?
Het wordt dus een ander stukje van het dak van de wereld dan dat jullie gepland hadden. Jullie missen de warme bronnen van Manikaran maar Mcloadganj heeft ook een warme bron. McLeodganj is tibetaanser dan Tibet wordt beweerd. Een vriend van ons werkt daar al 12 jaar "for the London based Tibet Information Centre’s - Dharamshala office". Hij heet Jan Willem den Besten maar is in McLeodganj beter bekend als Mr. John van het Tibetan Information Centre. Hij schrijft boeken over Indiase vogels en weet heel veel over trektochten te vertellen. Als je hem ontmoet doe hem dan de groeten van ons
Wij hebben in 1996 vanuit McLeodganj een trektocht gemaakt naar Triund (10 km -2975 m) en Laka Got (8 km - 3550 m). Wij wilden over de Inderhar pas (10 km - 4610 m) maar die bleek toen (eind april) nog dichtgesneeuwde te zijn. Het einddoel Kareri (6 aden verder) hebben wij niet gehaald , wij gingen terug naar Mcloadganj. Alleen al opklimmen naar de pas is een prachtige tocht. Moet nu, begin juli, open zijn denk ik. Wij hadden een tentje en voedsel bij want na Triund was er geen accommodatie meer. In Triund is er een PWD resthouse maar het is niet zeker of dat open is. Er ging toen wel een verhaal dat er een guest hose gebouwd werd net onder de Inderhar pas. Is nu misschien klaar.
Pep de rode bloedlichaampjes maar lekker op, je hebt ze hard nodig op die hoogte. Als je Sadhu’s (heilige mannen) ontmoet tijdens jullie trektochten zeg je niet Namaste maar “Ram Ram".
Pher melinge,
G&G& all DD's -
02 Juli 2006 - 08:41
Marieke 2:
Verhaal valt best mee hoor elza haha en ben ontzettend benieuwd naar je jurk!!! Laat zeker weten hoe het geworden is! We gaan elkaar wel echt mislopen op t moment, wij komen eigenlijk net terug van Manali en hadden Dharam sala geskipt omdat het echt te druk wordt de laatste dagen...vanavond vertekken we naar Varansi dus nog geen lijken gezien :-) hmmm klinkt vreemd.....We zijn denk ik de 10e of zelfs pas de 11e terug in Delhi daarvoor doen we onze inkopen in Jaipur...Gaat een meeting nog lukken denk je??Hoop het! Succes bij de dalai lama! Kiss xxx -
02 Juli 2006 - 11:12
Femke:
Haha, ja mijn stof ligt inmiddels bij een tailor in Calcutta, iemand die Swarna (vrouw van mijn begeleider hier) kende. Hij had een boek met plaatjes van jurken dus dat was wel iets makkelijker. Swarna had zelfs nog een stuk andere stof waarmee ik het eerst mocht proberen; heb ik strax gewoon twee jurken! Vet! Maar prima verhaal, allemaal kloppend. Veel plezier met jullie verdere reis. Wilde Klaske's site nog bezoeken maar heb t boekje met haar adres even niet bij de hand, dus bij deze Kalske: doe ik nog een andere keer!
Veel liefs, Femke -
02 Juli 2006 - 12:41
Joris:
Hoi Elza,
Ik ben veilig aangekomen in Jaipur met enkel een chagrijnighoofd dat ontstaan is door de man naast mij in de bus die niet begreep dat een por in zijn maag betekende dat hij NIET elke vijf minuten op mijn schouder in slaap moest vallen!
Hoe was de reis naar Dharam? heb je 'm al gespot? Nou have fun, en vergeet niet om daar de vruchtensappen uit de kleine flesjes te drinken. Ook de MOMOS zijn een aanrader!
Joris -
02 Juli 2006 - 13:40
Meneka:
Elza, als je dan toch al zo fruitig bezig bent, vind ik eigenlijk wel dat je een keer durian geprobeerd moet hebben! :) (of heb je dat al gedaan?)
X, Men -
02 Juli 2006 - 15:11
Mama:
Elza, watzou ik nu graag met jullie meetrekken. We hebben McLeodganj en
Dharamsala opgezocht. Schitterende bergen, dalen en een kleurrijke bevolking. Ik lees momenteel onze boeken weer over bekende bergbseklimmers (o.a. Sir Edmund Hillery, woont daar ook ergens). Boeken waarin de onderlinge vriendschap het belangrijkste is en waar niet de venijnige rivaliteit heerst die je tegenwoordig vaak bij bergbeklimmers aantreft.
Ik droom, jullie gaan klimmen.
Liefs, mama -
06 Juli 2006 - 12:24
Tjitske:
Heb ik in het belangrijkste opinie/nieuws/dagblad van nederland gelezen.....De Leeuwarder Courant. Dus dan MOET het waar zijn. Dussss, nog een paar nachtjes en we kunnen onze kado's in ontvangst nemen ;) hoop dat je nog een leuke week hebt. Daag -
07 Juli 2006 - 20:01
Linda:
Hehe.. ik ben weer bijgelezen! Das een hele klus (jij schrijft veel, ikke lees langzaam). Mijn vakantie was heerlijk. Lekker slapen in de tent, mountainbiken in de bossen en veel ijsjes eten... Volgende week ben ik in Frankrijk voor een wedstrijd, maar ik hoop je daarna snel weer te zien!
Veel plezier nog deze laatste week!! en ook liefs aan Klaske.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
