Op mijn gat op een ghat

Lieve mensen,

Badende mensen, drijvende lijken, puja’s in het donker, kaarsjes op de Ganges, heilige koeien, oplichters, duizenden winkeltjes, smalle steegjes en klodders beetlenut, dat is in een notendop Varanasi, het spirituele hart van India. De Ganges, moeder van al het leven, stroomt hier doorheen. Ondanks de lijken, het afval en de ontlasting in de Ganges is dit de rivier die je ziel zuivert. Als je hier sterft en wordt verbrand ga je rechtstreeks naar het nirwana. Fascinerend en betoverend, religie op elke straathoek, heet en druk, maar heel erg mooi. De gekke saddhu-dichtheid waar we ons op verheugden valt helaas wat tegen. Nog geen mager mannetje gezien met lange baard die al 12 jaar met zijn hand in de lucht staat.

We zijn hier nu vier dagen en hebben veel gezien. Gisteren zagen we de Benares University (heel groot) en drie tempels waarvan eentje met heel veel apen. We hadden een leuke autoriksjaman voor dit tochtje geregeld die ons in zijn riksja liet rijden. Ik hobbelde slingerend met een slakkengang over de weggetjes, maar Klaske scheurde als een echte professional de straten over. De riksjaman gierde het uit van de pret. Ook bezochten we de Gouden Tempel, zwaar bewaakt door tientallen politiemannen die voornamelijk de hele dag in clubjes theedrinken (kort geleden waren hier aanslagen). In een nabij gelegen tempel ondergingen we een puja door een prevelende priester. Verder worstelen we ons door de kleine steegjes, winkelen gemiddeld twee uur per dag en proberen klodders beetlenutspuug te ontwijken. Beetlenut kauwen is een vreemde gewoonte. Het spul komt geloof ik van een boom. De mannen kauwen het hier allemaal en het is werkelijk een idioot gezicht. Met een enorme klodder rood spuug en resten beetlenut door de mond verspreid proberen ze tegen je te praten en dat klinkt een beetje alsof ze een mondafwijking hebben. Elke articulatie valt weg. Alsof je met een slok water in je mond probeert te praten. Het laat ook nog eens een ongezonde rode gloed achter op hun tanden.

Maharaja is not at home
Eergisteren gingen we naar het huis van de maharaja aan de overkant van de Ganges. Dit keer besloten we maar eens een fietsriksja te proberen. We voelden ons keischuldig om ons door het pezige mannetje te laten vervoeren over hobbelige wegen in de brandende zon en vroegen steeds bezorgd: ''Gaat het wel? Wil je een slokje water?'' Maar hij trapte dapper door op zijn Indiase fiets. Deze fietsen werkelijk loodzwaar. Linda, is dit niet een mooi project voor jullie wielrenteam: sponsor arme fietsriksjarijders met een mooie mountainbike? Om het fort te bekijken moesten we met een pontje de Ganges oversteken. Dit was een mooi houten bootje met geel zeil en een fotogenieke bootsman (heel donker, grijze baard, doek om zijn hoofd). Het fort was wel aardig en het bijbehorende museum ook wel, al liep het weer niet over van info (bordje ''big sword'' bij een groot zwaard). Toch konden we onder de dikke lagen stof interessante tijgervellen, olifantenzitjes, wapens e.d. ontwaren. Helaas was de maharaja niet thuis, zo vertelden de soldaten. We hadden graag een kopje thee met hem willen drinken. Hij schijnt nogal veel macht te hebben.

Toen we weer naar de overkant vaarden waar onze riksjaman op ons zou wachten, kwam een ander pontje ons tegemoet. En wie stond op het puntje van de boot met bebeetlenutte mond naar ons te schreeuwen en te zwaaien? Onze riksjaman met zijn magere lichaampje en knalroze hemd! Wat een gezicht! Met zijn enge gladde matje zwaaiend en roepend vanaf een bootje dat precies de verkeerde kant opgaat: ‘’Wait, wait!!!!’’ We hebben netjes gewacht.

Op m’n gat op een ghat
Op dag twee van ons verblijf hier wilden we lekker langs de Ganges gaan wandelen. We hadden alles klaargepakt en gingen op stap. Maar bij de eerste ghat ging het mis. Ik liep een beetje te dromen en opeens hoorde ik allemaal mensen roepen. ''What?!'' riep ik. ''Slippery!!!'' riepen ze terug, en op datzelfde moment gleed ik keihard onderuit in een waterplas vermengd met geitenstront. Ai! ''Wash in Ganga, wash in Ganga!'' riep vervolgens al het manvolk en ik liet me gewillig meevoeren, zodat ik even later op de trap mijn voeten en armen en rok waste. Geitenstront van je afwassen in de Ganges, toch een ervaring rijker. Al was het niet de mystieke ervaring die Barandi-of-zoiets (‘Bos’ in 1 of andere yogataal), waar ik eerder over vertelde, had. Die had typhoid fever, maar nadat hij in de Ganges had gezwommen voelde hij zich een stuk beter. Hij had nog een vaag verhaal over twee Amerikaanse meisjes die meededen aan het grote festival in Puri. In de massa van duizenden gelovige pelgrims (met vaak een flinke slok achter de kiezen) waren hun kleren van hun lijf gerukt en waren ze half verkracht. Maar ze waren gaan douchen en naar een dak van een restaurant gegaan om van daar Jaggarnath de god te aanbidden. ‘They were totally relaxed and they accepted it and they just started praying! I really admire that’, zo zei Bos. Hm, is het bewonderenswaardig of ben je gewoon stapelgek dat je, nadat je half verkracht bent, op een restaurantdak een totempaalachtige god gaat aanbidden? Tja, mensen als Bos zijn een beetje raar. Hij hing al zes jaar rond in India en wilde ‘’ergens een healing centre’’ beginnen. Op zich prima, hij is gelukkig met deze levenswijze, dus dat is goed en belangrijk. Maar soms denk ik ook wel: leg die didgeridoo aan de kant, haal die joint uit je bek, stop met filosoferen over links&rechtsdraaiende yoghurt en steek je handen uit de mouwen, want er is hier ont-zet-tend veel te doen.

Boottochtje
Dag drie begon met een boottocht om 5.30. We zagen de opgaande zon in het water schijnen en tientallen mensen waren aan het baden. Een prachtig gezicht in dit mooie licht. We kwamen voorbij een lijk in doeken gewikkeld. Het lag tegen de kant aan en een hond knabbelde eraan. Ook zagen we een dode koe drijven. Misschien de koe die we de dag ervoor door acht mannen in het water hadden zien gooien. Verder is het niet zo dat je op elke vierkante meter een lichaamsdeel ziet drijven. Ik had dat een beetje verwacht. Wel ben je er alert op. Grof gezegd is het een beetje als wild spotten, maar nu let je op lichaamsdelen. Maar meestal is het loos alarm en drijft er een kokosnoot of een stuk plastic in plaats van een hoofd en een arm. Hoeveel mensen hier dagelijks worden verbrand is ons nog niet duidelijk. De 1 zegt 100, de ander zegt 600. Lichamen van dieren, kinderen onder de 14, saddhu’s, zwangere vrouwen en mensen met lepra worden niet verbrand. We hebben de burning ghat, waar de meeste verbrandingen plaatsvinden, bezocht. Daar waren heel wat brandende hopen hout en mens. We zagen twee optochten van familie met een lichaam op een baar, in kleurige doeken gewikkeld. Eerst wordt dit lichaam in de Ganges gewassen en daarna wordt het verbrand. Daarna scheert de oudste zoon zijn hoofd kaal en wordt er een pot gebroken om de banden met de overledene te breken. Vervolgens gaat de familie zich wassen in de Ganges. Alleen mannen mogen bij dit geheel zijn, omdat vrouwen gaan huilen en dat mag niet aan de Ganges.
Onze bootsman was trouwens dol op vliegeren. Er zijn hier soort vliegerteams die tegen elkaar strijden. Ze moeten dan met het touw van hun eigen vlieger het touw van de andere vlieger doorsnijden. Onze bootsman schoot van links naar rechts over het water om gevallen vliegers op te vissen. Hij nam ons 's avonds in zijn bootje mee naar een belangrijk ritueel aan de Ganges. Dit was mooi. Een club van zeven priesters deed allerlei rituelen met belletjes, pluimen e.d.

Vertrouw je me?
Dat zegt Aladin tegen Jasmine in de film Aladin. Jasmine vertrouwt Aladin en dan geeft ze hem haar hand en dan fierljeppen ze met een stok van het ene dak naar het andere. In Varanasi zou Jasmine moeten zeggen: ‘’No!!! No!!! NO!!!’’ of ze zou Aladin keihard moeten negeren. Want zou Aladin uit Varanasi komen dan zou hij haar of meenemen naar zijn winkel of aan het einde van de rit zijn hand ophouden om geld te zien. Het is doodzonde, maar je kunt hier niemand vertrouwen. Iedereen wil iets van je. Dus ben je bij elk praatje op je hoede en ga je nergens op in. Wij hebben ons op de burning ghat enorm laten oplichten door een man die beweerde op de ghat te werken als verzorger van oude, arme mensen die wachten op hun dood. Hij legde ons wat dingetjes uit over de ghat en begon al vrij snel over karma te bazelen. Wij moesten ervoor zorgen dat ons karma goed was, alleen dan kwamen in het nirwana enzo. Hij nam ons mee naar een oud vrouwtje die ons karma wel even zou uploaden. Ze klopte op ons hoofd, wij moesten de namen zeggen van onze familieleden en op het einde van het verhaal zei het meneertje zo gladjes als de ziekte: ‘’Jullie geven jullie hele leven geld uit en dit oude vrouwtje kan niet het hout voor haar brandstapel betalen en ze is zo arm en ze heeft geen familie en denk aan jullie karma en och, een beetje geld voor dit oude mensje, ze heeft jullie familie gezegend...’’ We waren hiervoor gewaarschuwd door enkele mensen die hadden gezegd dat je echt veel moest geven, omdat ze anders heel moeilijk gingen doen. Dus wij tastten diep in de buidel voor de brandstapel van dit oude besje. Achteraf bleek, zo hoorden wij van toeristen en Indiers, dat dit pure oplichterij was. Dat voelt rot! Maar als er dan iets is als karma is het karma van deze man in ieder geval echt verziekt en komt hij vast in zijn volgende leven terug als een legbatterijkip.

Indiase verkooptechnieken...
Dat is soms echt lachen. Het varieert van penetrante stemmen die roepen: ''Hello madam, hello madam, look my shop, look my shop, nice price, nice price'', stemmen die nog een tijdje door blijven murmulen als je allang voorbij bent, tot ware poeten die roepen: ''Hello my dear, I am here. Hello my friend, shake my hand''. Laatst wilde ik slippers gaan passen (de andere waren kapot! Het was geen overbodige luxe!). Eerst paste ik maat 8. Mijn hak stak drie centimeter over de rand. ''Good size, good size'', riep het verkopersteam enthousiast. Ik gaf aan dat ik toch een maatje groter wilde proberen. Ze gaven maat 10. Daarvan stak het voetbed vier centimeter uit. ''Good size, good size'', riep het verkopersteam. Ik zei dat ze toch echt een beetje te groot waren. Ze gaven me opnieuw size 8. ''Die heb ik al gepast'', zei ik. ‘’But it’s a different size 8’’, zeiden de mannen. AS IF!!! De verkopers proberen Klaske ook al tijden in veel te kleine kleren te praten. Enkelbroeken die bij Klaske tot de kuit komen zijn ‘perfect’, en anders trekt ze toch gewoon die broek tot op haar kont? ‘’No problem’’. Of waarom probeert ze dan niet die enorme lap bruine stof die daar hangt, die zal vast wel passen (‘Maar ik wees naar die leuke, groene, subtiele broek...’)? Een ander meisje dat we spraken was op zoek naar muiltjes. Al de muiltjes waren veel te klein. ‘Dan knippen we toch gewoon de tenen eraf?’ zei de verkoper. Indiase logica...

Ben ik nu in Nijmegen of India?
Dat de wereld klein is, werd de eerste dag in Varanasi bewezen. Want wie liep ik tegen het lijf in 1 van de vele steegjes van Varanasi? Twee studiegenoten van mij! Hebben we afzonderlijk van elkaar totaal verschillende delen van India afgereisd, kom je elkaar tegen in Varanasi waar 1 miljoen mensen wonen. Die avond leuk met hen gegeten. Ze hadden in Bombay gewerkt. India zit vol met Nijmegenaars. Je hebt Klaske, Joris, Femke, Marvin, Tim, Leon (nu weer in NL), twee andere backpackers en ik en dat is best wel veel. Overigens is het wel heel gezellig in Varanasi. Het stikt van de backpackers met wie je leuk kunt kletsen. We hebben ook leuk gekletst met een lieve Indiase vrouw bij wie we even gingen mailen. Zij heeft een huidziekte (lichte vlekken op haar huid) en dus is elke kans op een arranged marriage verkeken. Het was zelfs voor haar zus al heel moeilijk om te trouwen! Nu heeft ze een internetwinkeltje in Varanasi, een stad waaraan ze een hekel heeft. Ze wil trouwen, ze wil reizen, maar de mogelijkheid ontbreekt. Het is gek om te beseffen dat mijn gedachte ‘’als je iets wil, dan kan het’’ gewoon soms helemaal niet werkt. Sommige mensen willen veel, maar kunnen niks. Er is niet overal het geld en de vrijheid en de steun van familie om te kunnen doen wat je wilt doen. Sommige mensen zijn echt opgesloten in hun situatie, zelfs deze intelligente, zelfstandige, knappe vrouw.

Travestieten
Nog even over de treinreis Puri-Varanasi. Niet uitgebreid hoor. Onze derde treinreis van 24 uur. Deze was goed te doen. Ik heb veel geslapen. Verder hebben we weer een heel aantal bedelaars muntjes gegeven en Hans, ik kan tot jouw vreugde vermelden dat we het vrouwcriterium niet meer zo streng hanteren. Behalve bedelaars trekken er soms ook groepjes travestieten door de trein. Deze vind ik echt eng. Het zijn mannen met sari's aan, lippenstift op en een pruik op het hoofd en soms maken ze muziek of ze klappen in hun handen heel vlak voor je gezicht. Eentje ging ook nog es zijn hand op Klaskes hoofd leggen. Zij weerde deze hand af en toen siste hij naar haar. Supereng. Alsof hij een vloek over haar uitsprak! Ik ben benieuwd wat voor mannen dit zijn. Eneuchen? Muzikanten? Gewone travestieten? Wie het weet, mag het mailen! Misschien zijn het travestietenkunstenaars van een hele hoge, vriendelijke travestietenkaste en hoef ik niet bang te zijn.

Nog even speciaal voor Tijn een paar dierenfacts:
1. de honden zijn hier schurftig en eng
2. de koeien zijn soms megadik met een grote bobbel op de nek (waar we niet altijd langs durven te lopen...)
3. de apen zijn hondsbrutaal en hebben Klaskes toast uit haar handen gerukt
4. ik zag een baby-aapje dat paardje reed op de rug van haar moeder
5. ik zag een klein waterslangetje aan de oever van de Ganges

Jongens, dit was het weer. Nog twee programma-items af te werken voor ik weer naar Nederland vertrek, wat me soms een raar, dubbel gevoel geeft. Aan de ene kant kan ik er mijn nieuwe spijkerbroek gaan dragen, aan de andere kant lopen er geen koeien op straat en baden er geen vrouwen in sari’s in de Waal. Nouja, eerst nog Delhi en de Himalaya!

Liefs Elza

Oja, ik wil nog foto’s op mijn site proberen te zetten. Misschien lukt het en dan zijn ze te zien op www.mijnalbum.nl inloggen op: elzazij@gmail.com , wachtwoord: indiadegekste