M & E en de Schurftige Schooiers

Het leek afgelopen week wel de Nationale Week van de Input. Steeds als wij dachten even te kunnen relaxen had Ghana weer een verrassing voor ons in petto. De grootste verrassing was dat onze outreachweek op de Green Turtle Lodge met als doel ‘uitdelen van bednetten (klamboes)’ niet ons verwachte ‘beetje bijkomen, beetje bednetten uitdelen’ week werd, maar een week keihard bikkelen in een schurfterig dorp waar allerhande ziektes geen bewoner hadden overgeslagen.

Het leek wel of Afrika even een grote emmer was die langzaam volliep. Drup drup, nog een indruk erbij, drup drup, nog een ergernis erbij, drup drup...


SOMS...

Soms is Afrika prachtig. Je kijkt je ogen uit, je verwondert je om alles wat je ziet. Je geniet van de mooi geklede vrouwen, van de gespierde mannen, van de glanzende FosterParentPlan negerkindjes met hun grote bruine kijkers en witte tanden. Je lacht om het afdingen, je vindt het grappig dat elk restaurant cornflakes op hun kaart heeft staan, terwijl ze het nóóit hebben. Je maakt een foto van een zwaar beladen vrachtwagen, omdat het zo’n mooi plaatje is. Je swingt mee op de highlife die uit de boxen knalt. Maar soms is het ook één grote ‘nu even niet’ ervaring. Je wilt de blerende kindjes ‘give me money’ het liefst weghoeken, je hebt geen zin in de eeuwige struggle om in 40 graden weer één cedi af te dingen op de toch al te dure taxirit en je wilt potverdorie toch echt een keer die cornflakes. Je wordt kwaad op de mooie vrouw die bloedchagrijnig naar je kijkt, omdat je niet snel genoeg de bus uit bent met je zware backpack (mens, relax, bij jullie begint alles toch twee uur te laat), je hebt er genoeg van dat je ziet hoe de zoveelste vrachtwagenchauffeur uit z’n geplette truck wordt geschraapt en je wilt niet het zoveelste gesprek ingaan met één of andere gozer die je telefoonnummer wil om je vervolgens om vier uur ’s nachts twaalf keer op te bellen. En die highlife, leuk, maar )#$)&@ niet om twaalf uur ’s nachts als je gewoon es lekker wilt pitten.

Soms denk je: wat zijn alle mensen hier vriendelijk, ze maken altijd een praatje met je, hun glimlach maakt je dag goed. Maar soms snap je er ook werkelijk niks van. Je nodigt vrienden uit om te komen eten, hebben ze het er de hele week over, maar op de avond zelf komen er maar twee opdagen...en ze hebben al gegeten. De taxichauffeur die jou al tien keer door Techiman heeft vervoerd voor één cedi zegt opeens na een taxirit: ‘Because you’re my friend...I make it ten cedi’. De kopieermevrouw van het ziekenhuis besluit na twintig minuten totaal ineffictient kopiëren opeens dat het niet goed voor het kopieerapparaat is als er te veel wordt gekopieerd, zodat je uit moet wijken naar een copyshop in de stad - waar de kopieerla het niet doet, zodat de jongen 100 kantjes handmatig moet invoeren. De intelligente farmacist waarmee je goed kunt praten vertelt opeens dat alle mensen, die zondag in de kerk zitten, worden beheerst door angst voor witchcraft, boze geesten en voodoo. Ze laten hun eten nooit onbeheerd staan, omdat iemand er dan vergif in kan doen en ze spreken een vloek uit over de zoon van de buurman die het voor de wind gaat. Vervolgens lacht hij je keihard uit, omdat je denkt dat David Copperfields googelshows uit trucs bestaan in plaats van echte magic (‘So you think he made a train dissapear by an illusional trick??? Hahahahaha!!!’).

Cultuurverschillen zijn niet te onderschatten. Ze bestaan al tussen een Burgumer en een Harrekiet, tussen Friezen en Brabanders, tussen Nederlanders en Fransen...laat staan tussen Europeanen en Afrikanen. Soms grappig, soms verbazingwekkend, soms iets om wederzijds van te leren, soms verrijkend, soms ergerlijk en onbegrijpelijk.

Anyway, het was dus outreachweek. De week ervoor leverde al de nodige input op met betrekking tot ons opeens overweldigend goed lopend Family Planning onderzoek, slechts nieuws uit Nederland, een week chirurgie en een vrijdag met als dagprogramma: overdracht, rondes, naar het postkantoor, naar het internetcafé, dossiers kopiëren, malariavoorlichtingsprogramma in elkaar draaien, pedicure, boodschappen doen, Henke en Merel uit Berekum ontvangen, uit eten en naar het feest van het ziekenhuis. Goed, we kregen ’t allemaal voor elkaar. We hadden een heerlijk uurtje pedicure en gingen in onze nieuwe Afrikaanse jurkjes naar het feest. De Afrikaanse jurkjes waren een redelijk succes, al was die van M. aanvankelijk zo groot dat ze net een schoolmeisje leek dat de kleren van haar moeder had aangetrokken en die van mij was zo klein dat ik wel een Afrikaanse pin-up star leek. Voor vertrek sprong M. nog onder de douche en waste haar haar met een Ghanese versie van Elvive. Ze hield hier een rood, opgezet oog aan over. Ik werd daarop wat bang voor mezelf, want altijd als één iemand van ons pech heeft, krijgt de ander het even later. Op het feest lekker gedanst en gedronken met Merel en Henke en om twee uur doken we ons bed in om twee uur later weer op te staan om de bus te pakken naar de Green Turtle Lodge. Nieuwe kennis: twee uur slaap na alcohol is niet goed, je wordt wakker net op het moment dat je lichaam nog volop in de detoxfase zit en dat is NIET een fijn gevoel. Maar we kwamen net voor ’t donker aan op de GTL. En toen begon...



DE BATTLE FOR THE BEDNETS, oftewel DE SLAG OM AKWIDA

Onze taak was om aan de zwangere vrouwen en kinderen onder de vijf van Akwida bednetten uit te delen. De opzet was om van huis tot huis te gaan om te inventariseren wie al een bednet had en of die werd gebruikt en om mensen te enthousiasmeren om naar onze health talk over malaria te komen de volgende dag in de kliniek. We noteerden alle data. We werden begeleid door Victor, onze held (mijn eerste zoon gaat later Victor Iko heten). Een enorm goede, slimme Akwidiaan, die het goede wil voor z’n dorp. Hij gaat maar door, terwijl het halve dorp hem uitkaffert, omdat ze denken dat hij geld krijgt van de blanken.

Ik kan spreken over mijn beeld van Ghana vóór en ná Akwida. Vóór Akwida dacht ik dat Ghana heel goed ging en waarlijk een voortrekkersrol in de regio had. Ná Akwida dacht ik: ze zijn er nog lang niet. Daar in Akwida zagen we échte armoede. En échte armoede is niet dat kinderen met een fietsband spelen in plaats van met het nieuwste peperdure Lego-kasteel uit de Intertoys – laat ze alsjeblieft lekker met die fietsbanden klooien en vliegers maken van blikjes en papier. Echte armoede is als een heel dorp zich kapotkrabt door de schurft, dat één op de vijf kinderen overlijdt voor z’n vijfde jaar, dat de kinderbuikjes opgezwollen zijn als ballonnen door ondervoeding. Dat is poepen op het strand, dat is óveral zooi, dat is zes keer per jaar de tyfus krijgen van vervuild water.

Akwida was een soort medische verrassingsdoos, een freakshow, een kermis van ziektes en syndromen. In de ene straat zagen we kinderen onder de geïnfecteerde zweren, gingen we de hoek om, liet een vrouw haar blinde pusoog zien. In de volgende straat zat een clubje vrouwen met gezichten waar de syndromen vanaf spatten en die bij ons het vermoeden deden rijzen dat ze in Akwida niet vies zijn van een beetje inteelt. Gingen we naar het strand om te praten met een club oude mannen om te vragen of er nog medische problemen waren, liet de ene zijn zwaar misvormde handen zien, de ander had niet eens een hand meer en weer een ander had zo’n erge vorm van staar dat zijn oog één troebele waas was. Daarvan bijgekomen kwam er opeens een jong meisje de hoek om met een enorm vierkant blokhoofd, een Fido Dido vorm, maar dan in ‘t echt. En iedereen, werkelijk iedereen, zat onder de schurft. Overal liepen geiten zonder huid die zich langs huizen schraapten en alle honden kronkelden over de straten om zich te krabben. Wij zaten al onder de bulten – zandvliegen, vlooien en weet ik het al niet meer – en als je een heel dorp incl dieren zichzelf ziet krabben, is het bijna niet meer te harden. Millenium Development Goal elf: de wereld jeukvrij.

Acht uren in dit dorp, terwijl het 40 graden is, dat is pittig. Maar eenmaal op de GTL moesten we onze health talks voorbereiden. Eentje over malaria, maar we besloten dat we ook maar eens een hartig woordje met de dorpelingen moesten spreken over voeding en hygiëne. Op dinsdag, woensdag en donderdag begonnen we de dag met een health talk over malaria en het belang van bednetten. Zeer succesvolle praatjes die voor ons gevoel redelijk landden bij de vrouwen. Sommigen zullen ons ware bednetbitches vinden, omdat we een zeer streng beleid hanteerden: je mag alleen een bednet meenemen als je naar de health talk bent geweest. Dus alle vrouwen die later binnensneakten om een bednet te roven stuurden we hardhandig terug. Dit beleid bleek op donderdag zijn vruchten af te hebben geworpen, toen er 100 vrouwen op kwamen dagen (dag één en twee waren het er ongeveer 40).

Op dinsdag waren we na de health talk, het zien van patiënten in het kliniekje en een paar uren durende tocht langs de huizen behoorlijk uitgeput. We moesten voortdurend kindjes van ons afslaan die hun bolle hongerbuikjes tegen ons aanduwden onderwijl scanderend: ‘My friend, give me your bottle, give me 10 cedi’s’. Een vieze hond likte aan m’n been en ongelukkig genoeg kregen we ook een flinke lachkick wat onze malariaboodschap niet ten goede kwam. Als één van ons begon te brullen: ‘MALARIA CAN KILL YOU!!!’ stuiterde de ander bijna over de grond van het lachen. Woensdag begon het enorm te regenen. De paraplu die we meehadden had twintig jaar geleden al z’n beste tijd gehad en het dorp was één modderpoel geworden. We moesten bruggen bouwen van planken en springen van steen naar steen om de kliniek te bereiken. We liepen één of andere rare wond op op onze voet die een bizar verloop kent van schaafwondje naar pussende pijnlijke wond naar een korst met wit beslag (geen zorgen papa en mama, ’t is nu weer over).

Op woensdag hielden we voor de gemeenschap een health talk over ondervoeding en hygiëne. We waren best onder de indruk van onszelf, hoe we daar stonden voor die community. We leken ware bolsjewieken die gezondheid en gemeenschapszin predikten. ‘You have to do it ALL TOGETHER. You are the ones who have to DO IT. You have to ORGANIZE yourself for a better village’ etc. We zongen nog net niet de Internationale. Nu hebben we absoluut niet de illusie dat die dorpelingen na –tig jaar zonder wc en bednetten na het zien van twee blanke studentes opeens het licht zien en tegen elkaar zeggen: ‘Oja, dat is waar ook, laten we meteen gaan opruimen en een bednet ophangen, want dat voorkomt immers malaria, tyfus en schurft’. Maar voor onszelf was het een goede ervaring en we waren het zelf erg eens met onze boodschap.

Wel braken we ons hoofd over de vraag: hoe kun je nu hulp verlenen aan de mensen in zo’n dorp? Moet je ze überhaupt wel hulp verlenen? Moet je het ze gewoon niet allemaal zelf laten opknappen? Maar goed, in een dorp waar de helft van de mensen ongeschoold is, is een beetje hulp vast welkom. Hoe dit gestalte te geven? Je ziet als Nederlander gemakkelijk waar de behoeftes liggen. En je kunt honderd dingen bedenken om het dorp te ‘ontwikkelen’. Geef ze bednetten, want dat voorkomt malaria! (er zijn gemiddeld drie NGO’s per jaar die bednetten distribueren en het enige bednet dat je ziet, ligt op het dak). Geef ze toiletten, want ze poepen allemaal op het strand! (de vijf toiletten die zijn gebouwd worden niet gebruikt). Er staat een verrot schooltje waarvan de muren afgebrokkeld zijn. Je kunt zo twintig sponsorlopen organiseren in Nederland en World Servants-idealistjes erop afsturen om een nieuwe school uit de grond te stampen, waarna de hele boel waarschijnlijk na een paar jaar weer totaal versloert. Het lijkt geen nut te hebben om maar te geven en te schenken, terwijl de mensen een totaal andere levensvisie en andere gewoontes hebben. Is het niet veel beter het eigen potentieel in het dorp aan te boren, de mensen bewust maken van hun kracht en creativiteit, zodat ze het op hun manier en in hun tempo kunnen doen? Wat wij vooruitgang vinden, is dat ook vooruitgang voor hen? Misschien is dat wederom superbetweterig gedachtengoed. Toch, ik denk dat niemand het kan ontkennen dat het fijn is om gezond te zijn. Empowerment, onderwijs en microkredieten, volgens mij zijn dat de sleutelwoorden. M. en ik fantaseren nu over een bureautje dat dat moet gaan promoten.


RONDJE SCHELDEN

Donderdag hadden we het eigenlijk behoorlijk gehad. Acht tot tien uur per dag gewerkt in brandende hitte of stromende regen en daar bovenop een hele berg frustraties. Hier een rondje schelden op:
1. de Engelse vrijwilligsters van de GTL. Zij zijn aangenomen om mee te werken aan het Turtle Conservation Project dat uitgaat van de GTL. Wat ze doen is de hele dag op het strand liggen lezen en zo nu en dan naar een schooltje te gaan om tegen de kinderen te zeggen dat ze borden moeten maken waarop staat: ‘Don’t chop the turtles’, wat die kids toch niet doen, omdat ze wel iets anders aan hun hoofd hebben. We vroegen hun hulp, omdat we kapot waren en niet alles gedaan kregen. ‘Maar dan moeten we helemaal naar het dorp lopen’, zeiden ze. ‘Hoe moet het dan met onze lunch? We zijn zo moe...’ AAAAAH!!! M. en ik bedachten voor hun een mooie counteractie: we wilden een optocht organiseren met de schoolkinderen met spandoeken waarop stond ‘Eat turtles, than you don’t get malnutritioned’;
2. John, de racistische Amerikaan die beweerde dat Afrikaanse moeders niet van hun kinderen houden (vind je het gek dat sommige moeders niet nonstop naast hun kindje aan het ziekenhuisbed zitten? Ze hebben thuis nog vier kinderen die elke dag moeten voorzien worden van fufu, een witte deegbol waar je een uur op in moet slaan met een enorme stok voordat het eetbaar is), dat Ghanezen lui zijn (verkoop jij maar eens tien uur per dag water aan voorbij rijdende auto’s met 40 graden hitte of probeer in een paar uren een spreekkamer met 50 wachtenden weg te werken), dat Ghana een shithole is en dat negers evolutionair achterlopen op blanken. Een interessant debat, maar het nare was dat die knul geen spatje humor had en het gesprek een grimmige sfeer kreeg;
3. Ing, de halve Chinees, halve Thai die zogenaamd in Ghana was voor houthandel, maar die geen hout wist van hout (mooie woordspeling!). We verdachten hem van drugshandel (hij is 26, 3x de wereld rondgereisd, wil in drie jaar drie miljoen verdienen en zijn reiscompagnon was een oude, niet zo kosjere kerel die in een dik huis in Thailand woonde). Hij stalkte ons zo’n beetje en klaagde erover dat ie zo moe was, omdat hij de avond te voren had gedronken. Jíj moe???? Hou toch op!!!!
4. de keukentrutten van de GTL waarmee we elke ochtend een strijd moesten leveren om ons ontbijt op tijd te krijgen. Het wilde maar niet in hun hoofd dat wij wérkten in hun dorp en om acht uur wilden beginnen. Als we hongerig en moe thuiskwamen van een dag werken vertikten ze het iets te eten voor ons te maken, zodat we moesten teren op nepPringles tot het diner kwam;
5. Sam van de GTL die ons een afscheidsborrel en muziek beloofde, maar op die bewuste avond opeens een artistieke ingeven kreeg en móest schrijven;
6. het Zweedse stel dat zich ophield in de GTL en die ons wel kende, maar geen woord met ons wisselde. De arrogantie straalde van hun kettingrokende hoofden af, omdat zij een lapje grond hadden gekocht in Ghana en daardoor zich meer Ghanees voelden dan de gemiddelde Ghanees;
7. Tom van de GTL die weg was toen wij er werkten en die we alleen donderdagochtend ontmoetten. Die dag waren we uitgeput en we hadden die puswonden waarvoor we een dokter wilden zien, maar alles wat hij zei was: ‘Thanks for the great job. You can get a trotro to Takoradi. Oh, and you don’t have to pay for your room’. Maar die kamer van ons kostte niks, het eten des te meer, zodat we uiteindelijk een fikse rekening gepresenteerd kregen. Toen we de GTL verlieten was er niemand om ons gedag te zeggen. Nu verwachten we niet dat de hele GTL bibberend van dankbaarheid onze voeten kust, maar shiiiiiiiit, een kleine aai over de bol is toch niet te veel gevraagd?

STOMME SUKKELS, )#$@)&)((*)#*($*()!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Gelukkig ook veel aardige mensen ontmoet, zoals twee enthousiaste Nederlandse zussen die ons erdoorheen hebben gesleept, een leuk Nederlands stel, een internistenkoppel uit Zwitserland en een aardige meid uit Amsterdam. En lol gemaakt met Sam. En we hebben twee enorme zeeschildpadden gezien die eieren legden. Heel bijzonder, heel mooi.


DONDERDAG

Nou goed, donderdag nog. Vermoeid sleepten we ons weer naar Akwida waar we meteen werden bedolven onder de schurftige kids waarna ik ‘Oprotten!’ riep en M. de pedagogische tik uitprobeerde (onze kindvriendelijkheid is in deze een goede maatstaf voor onze gemoedstoestand). We stonden honderd vrouwen te woord en probeerden het uitdelen van de netten aan deze tetterende dames in goede banen te leiden. Op de weg terug was team Van der Steen/Zijlstra geen rust gegund. Er was opeens een opstootje: een man kwam aangerend over het strand met een vrouw in z’n armen. Hij legde de vrouw in de schaduw en er verzamelde zich een club mensen omheen. Je bent dokter of je bent het niet, dus wij erop af. Alsof wij al jaren nauw samenwerken gingen we te werk: M. viste haar handschoenen uit de tas en ik slingerde m’n stethescoop om. M. voelde de pols, ik luisterde naar het hart. Niks. Dood. Dus knalden we er een beknopt slecht nieuws gesprek uit waarna de dochter van de mevrouw in paniek begon te brullen, de man de slappe vrouw weer van de grond raapte en ermee wegliep.

Vervolgens liet Victor nog weten dat hij geloofde dat ziektes werden veroorzaakt door witchcraft en dat ongeluk je overkwam door slechte geesten uit het verleden. Een intelligente man waarmee we health talks hebben gehouden over het ontstaan van ziektes...Waar moet je beginnen in zo’n dorp???? Kun je er ooit iets van snappen?????

We zagen nog een dode schildpad die werd opgegeten door gieren, mijn schattige-door-verstandelijk-gehandicapten-met-zorg-in-elkaar-gezette-allerschattigste kleedje bleek weggeraakt te zijn en ik vond mijn kwijtgeraakte longsleeve terug in een ‘lost properties’bak vol rottende kleren. Toen was het toch echt tijd om te gaan. Met de taxi naar Takoradi en met de trotro naar Accra. Toen ik in de trotro stapte, liet ik alles wat ik in m’n handen had op de grond donderen, ik kukelde bijna uit de trotro toen die begon te rijden terwijl ik nog stond en ik gooide sinaasappelsap over me heen en had natuurlijk net op dat moment geen vochtige toiletdoekjes bij me (niet dat ik die anders wel bij me heb, maar toch). Half bevroren door de airco in de trotro arriveerden we in Accra waar we naar het ziekenhuis gingen. We kregen een arts te spreken die niet één keer opkeek van z’n krant toen we hem vertelden over onze wonden. Vervolgens kregen we een veel te dure hotelkamer en tot overmaat van ramp kwam M. na het betalen aanzetten met een uitvergrote foto van de hoteljongen. Die gozer had het in z’n hoofd gekregen dat ik met hem ging trouwen, omdat ik mijn telefoonnummer had gegeven de vorige keer dat we in zijn hotel sliepen en had nu een foto voor mij laten afdrukken. Drup, drup, drup...AAAAAAAAH!!!!!!!!


VOODOO?

De volgende dag hadden we een medisch congres in Accra en nog stuiterend van de input raakten we in het hotel met twee broers uit Sierra Leone aan de praat die ons vertelden over de oorlog: ‘They killed eachother like mosquitos. They killed babies. When you had the wrong accent, they would put you in a line and shoot you. They chopped of arms and legs. The kids were the worst, they were drugged and killed everything they saw’. STOP THE INPUT!!! We wilden een suffe film kijken op tv, maar er was alleen eentje voor over behekste jongens. De volgende dag belandden we in de begrafenisstoet voor de minister van Financiën wat ons een uur vertraging opleverde voor Kumasi. Toen we in Techiman aankwamen, bleek dat er een ongeluk was gebeurd doordat het leger een vrachtwagen in z’n wiel had geschoten tijdens een achtervolging en die vrachtwagen op een trotro was ingereden waarna alle 25 inzittenden waren omgekomen. Het wemelde van de militairen en politie bij ons ziekenhuis en het was de volgende dag voorpaginanieuws. De volgende dag bleek in het internetcafé dat mijn SD-kaart met al m’n foto’s door een virus was gegrepen, zodat ik alle foto’s van Akwidaa kwijt ben en ik dus niemand kan bewijzen dat ik een meisje met een blokhoofd heb gezien, dat we op een halve meter afstand van een eierleggende schildpad stonden en M & ik op straat een buiktyfysjongetje onderzochten. Toen ik tegen M. zei, terwijl ik net op m’n USB-stick een hele massa mail aan het opslaan was: ‘Zul je zien dat nu de stroom uitvalt’, viel de stroom uit. Die viel nogmaals uit toen M. en ik aan ons verslag wilden werken. Onze geplande honderd enquetes per dag voor ons onderzoek lukten ook bij lange na niet, omdat de meiden opeens een enorm zootje ongeregeld bleken te zijn die we als soort juffrouw Bulstronks bij de les moesten houden. De wc stopte ook met doorspoelen, net op het moment dat de antibiotica die ik slikte voor m’n wond mijn darmflora aan het aantasten was...

We beginnen een beetje bang te worden voor voodoo. Want de farmacist liet ons weten dat het écht werkt, maar dat het ons niet zal overkomen, omdat we goede meisjes zijn. Hij vertelde wel dat je ook gevoodoo’t kunt worden als je een huwelijksaanzoek afwijst. Laat ik nu net in twee weken tijd twee huwelijksaanzoeken hebben afgewezen ...

Het congres was overigens ontzettend leuk. Goed georganiseerd, hele interessante praatjes over o.a. geestelijke gezondheidszorg in Ghana, malaria, TBC, HIV, public health, interne geneeskunde en kindergeneeskunde. Heel veel geleerd. De sprekers waren ook erg grappig en gevat en de vragen en opmerkingen uit het publiek waren scherp. We waren uiteindelijk wel weer blij om in ons basiskamp Techiman aan te komen waar we een gezellige borrel hadden met Wegdam en z’n vrouw. Fijn met mensen te praten die soms kritisch zijn over de gang van zaken in Ghana, maar positief blijven, de dingen met humor bekijken en ondertussen een enorme bijdrage leveren aan dit land. En er was post! Linda & familie: jullie hadden geen beter moment kunnen kiezen. Er is dus een god, en hij verslaat de fetish priest! Trouwens, voordat alle mensen die mij al die kado’s en brieven hebben gestuurd, maar maar geen bedankje ontvangen: helaas komt niet alles aan.

Nu heb ik eigenlijk heel veel zin in een heel stompzinnige week zonder input waarin we alleen maar suffe films kijken met titels als “Antz in the pants’, de volledige serie van Naked Gun of suikerzoete romantische komedies waarin Meg Ryan heus wel met Tom Hanks krijgt. Of gewoon een hele week Mens-Erger-Je-Nieten of stomme spelletjes doen als ‘wie kan de meeste spekjes in z’n mond stoppen?’. Maar Show must go on, dus vanaf morgen storten we ons weer op ons Family Planning onderzoek en om met Salt ’n Peppa te spreken: ‘Let’s talk about sex, baby’. Het belooft weer een interessante tijd te worden.

liefs Elza

PS

Tijn, zoals je leest heb ik je idee voor MDG 11 wereld jeukvrij van jou overgenomen En je hebt een PS!!!!

Joyce, sorry dat ik je hoofd wederom volgiet...

Jenneke, thanks voor je reactie! Jij hebt vast een mooie reis gehad door Amerika. Hoor er graag over.

Alco, heb een mooi kado voor je!

Majanie, superleuk van je te horen! Ik mail je!

Erik Jan, ik denk dat jij de Elza van m’n site was...aangezien ik niet veel andere mensen ken die zo’n opkruipworm hebben gehad. Ook wij kregen van het strand een raar iets op onze voet, maar geen worm, al waren we er wel erg bang voor (zit niet relaxed in de trotro, als je een pleister op je voet hebt, en je denkt dat als je die eraf gaat halen, er eitjes of wormen onderzitten...)

Hans, cynisme is geen mooie eigenschap, werk eraan!

Robert, alles okee in de microbiologie?


Fam D, ik denk aan jullie, sterkte