Weer beetje leesvoer vanuit Ghana

Lieve mensen,

Dit keer meer visueel dan leesbaar materiaal: foto’s!!! Maar hier nog wat highlights, te weten dode mensen, dagelijks leven, African nights, monkietjes en de Ghanees gegeneraliseerd.

Gone away (naar de titel van een nummer van The Offspring waar ik als alternatief pubertje op rondpogo’de)
Na een week medical ward (interne geneeskunde) staat het geziene dodental op vijf: een mevrouw met een hersenbloeding die het na reanimatie begaf. Een man met hersenvliesontsteking die insulten kreeg. Een jonge jongen van zeventien die overleed aan onbekende oorzaak. Een jong, vrouwelijk HIV-slachtoffer. Een man met leverfalen. In Nederland is dood zoiets groots, iets wat eigenlijk niet mag gebeuren in een ziekenhuis. Hier moet je omgaan met het feit dat je op dag één aan het bed staat van een jonge, zieke jongen met een wanhopige vader en de volgende dag is er daar slechts leegte. Ik slaap er (nog) niet minder om – de moslims die nooit zangles hebben gehad houden me meer uit m’n slaap -, maar er is wel de gedachte: elk leven is zoveel waard en hier kan de waarde zo vaak niet ten volle worden benut. Triest.
Hm, de moslims ja...tot nu toe niet zo’n vriendschappelijke relatie mee opgebouwd. Vorige week waren M. en ik naar Nkronza gegaan om te internetten en we belandden op een marktpleintje. Ik wilde een foto maken van een geit en op de achtergrond was een groepje moslimmannen in discussie. Toen ze zagen dat ik een foto maakte, begonnen ze boos te roepen en één vervaarlijk baardig mannetje volgde ons schreeuwend en joeg ons van het plein. We bedachten dat ik misschien een foto had gemaakt van een geheime bijeenkomst waar Bin Laden zijn evangelie predikte. Zou ik ook boos zijn geworden van een foto.

Dagelijks leven
Begint met overdracht van 7.45-9.00. Dan ronde langs de afdeling. Daarna even lunchen (brood, kaas, tomaatje, sla, komkommer, ananas) en OPD (Out Patient Department) tot uur of drie, vier waar in up tempo patienten worden gezien. Veelgestelde diagnoses: hoge bloeddruk, malaria, longontsteking, nierfalen, tyfus, maagzweer, sikkelcelanemie en meer. Ik merk dat ik m’n kennis als een dolle moet bijspijkeren. De leuke avondjes Merleyn plus mijn andere nevenactiviteiten hebben niet alleen de day after, maar ook een aantal jaren later hun tol geeist. Maar ik leer zeer veel. Wel is daar de twijfel: is dit mijn ding? Ik wil graag naar de tropen, maar hoe fijn vind ik het om patienten vol te pompen met antibiotica en antimalariamedicatie, terwijl preventie al deze ellende zou voorkomen? Daarom hier een kleine poll: wat moet ik worden? Jullie mogen stemmen, de meeste stemmen gelden:
1. werken voor de WHO na een master Humanitarian Aid in Groningen (Klaske is voor, I know)
2. huisarts
3. ananasverkoper
4. moeder van tien kindertjes
5. journalist
6. dolfijnentemmer (mijn droom op mijn negende)

Ja, je vraagt je hier wel eens af hoe het zal aflopen met de resistentie tegen antibiotica (te veel en te onzorgvuldig gebruik geeft bacterien de tijd om zich te ontwikkelen tot nieuwe, sterkere killertjes). Winnen we de race tegen bacterien? Darwin zou z’n hoofd erover breken. Maar met Darwin moet ik hier niet aan komen zetten. Je bent hier óf moslim of christian. Als ik zou vertellen over Darwin of mijn agnostische overtuigingen zou ik morgen op de brandstapel staan. Maar je moet ook voorzichtig zijn om je als overtuigd katholiek te presenteren, zoals M. deed bij een dokter, en ze vervolgens een vragenvuur over zich uitgestort kreeg: ‘Wat is het kortste vers van de Bijbel? Hoeveel Bijbelboeken telt de Bijbel? Wat is je favoriete Bijbelfiguur?’ Op die laatste vraag probeer ik nu alvast een antwoord te verzinnen, maar ik kom er niet uit. Tips + motivatie zijn welkom op dit adres.

Maar ondanks dat hier ong 85% christen is, viert bijgeloof hoogtij. De familie van een jongen met hartfalen wilde de jongen mee terug naar huis nemen om naar een voodoopriester te gaan, omdat ze ervan overtuigd waren dat voodoo de oorzaak van de ellende was (hij had zijn vriendinnetje abortus laten plegen). Een andere jongen met een nefrotisch syndroom (iets met nieren, ik patser even met medische termen) werd ook door zijn familie meegenomen, omdat ze meenden dat een priester zijn klachten wel kon verhelpen (hij zal dus sterven).

African nights
Die bestaan uit o.a.: krekelgeluiden, kakkerlakken wegjagen met de kakkerlakstok, ’n biertje, bezoek van Cletus, onze Ghanese vriend die ook met beroepskeuzetwijfels zit: moet hij het leger in, priester worden of sociologie studeren? Vorig weekend waren Henke en Merel op bezoek en met z’n vieren plus Cletus gingen we uit eten, Ezelen en praten. Cletus regisseerde de avond zorgvuldig: ‘Okay, now we’re at home. We’re gonna have a drink now. We’re gonna take a sip’. En op het einde kregen we een gevoelige preek over vriendschap. En als Cletus er niet is, zoals altijd behalve vorige week zaterdag, spelen M. en ik Mens-Erger-Je-Niet-Competitie: de eerste die tien potjes wint, krijgt van de ander een Afrikaanse rok die we laten maken bij Mary, de tailor die ook twee tassen voor ons heeft gemaakt. Het duurde even voordat ik, als niet-spelletjes mens, het niet al te ingewikkelde Mens-Erger-Je-Niet tot op het bot doorgronde, maar nu gaat het hard om hard. We eten spaghetti met spinazie-achtige bladen, kaas, tomaat, paprika en ui, we halen soms popcorn bij een mevrouwtje, gaan soms even naar een soort barretje waar we soms aan de praat raken met een rare man die zegt: ‘God is good’, waarop M. en ik zeggen: ‘God is great’, vanavond aten we bij dr. Wegdam en spraken we met een TBC-bestrijdingscoördinator tevens chief van een dorp vlakbij Ivoorkust en verder liggen we vroeg te bed, want African nights zijn snel donker en de dag begint vroeg.

Monkietjes
Vorig weekend zijn Henke, Merel, Marielle en ik naar een soort park gegaan waar we aapjes gingen kijken. Er waren twee soorten apen: kleintjes die koekjes eten van mensen en grotere met een witte staart die insekten eten. We klommen in een gek soort boom met allerlei wortels en het was leuk. Ook weer een fijn autoritje over onverharde wegen....Oh, was het leven maar een oneindige autorit! Een klein meisje dat ook in de taxi zat, keek ons met angstige ogen aan. Een ander kindje zette het eens op een huilen toen ze mij zag. Ons verbleekte kleurtje moet soms spookachtig overkomen. Obruni’s (blanken) zijn eigenlijk ook ugly. Maar de meeste kindertjes smilen zich een slag in de rondte als ze ons zien.

Overig
- doorgronden DE ghanees is nog in volle gang, maar natuurlijk bestaat DE Ghanees niet, net zoals DE Nederlander niet bestaat volgens Maxima en ze had gelijk. Eerste indruk: een vrolijk, open, ondernemend volk, ze hebben er zin in, ze bouwen op, ze maken er wat van. Ghana ziet zichzelf ook graag als leidend land in de regio. Toch sijpelen er langzamerhand via andere kanalen andere geluiden binnen. De verkiezingen van komende december beloven erg spannend te worden. Als ik me meer in die materie heb ingevreten volgt een les politiek (overhoring volgt in december);
- netwerken is in volle gang: net in het internetcafeetje een Australische dame ontmoet die hier iets met landbouw doet en ongeveer honderd mensen kent die we écht moeten spreken. Netwerken rulez;

Heb jullie alweer te lang opgehouden. Ik duik de straat op en jullie gaan nu denk ik zo ongeveer een hapje eten, want leesvoer alleen vult de maag niet. Tot de volgende keer. Oja, voor het eten nog even een paar foto’s kijken op www.mijnalbum.nl inloggen met elzazijlstra@student.ru.nl en wachtwoord: ghanayes. Helaas was het internet langzaam, zodat de verhouding tekstueel:visueel groter is geworden dan ik beloofde. So be it.

Liefs Elza