Videoclip

Sorry dat ik jullie alweer stalk met een verhalen van net boven de evenaar, maar ach, de geest zit vol, het internet is snel en jullie hebben vast toch niks te doen....

VIDEOCLIP
Wauw, het Ghanese leven lijkt wel een videoclip! Vanochtend: ondanks miezerige regen togen wij naar het strand bij Accra. Daar settelden we ons onder een parasol en speelden een spelletje kaart. Al snel voegden zich bij ons een setje Ghanese jongens (zonder de Nederlandse boys nu een minderwaardigheidscomplex te bezorgen: Ghanese mannen hebben stuk voor stuk prachtige gladde gespierde lijven, sixpacks, biceps, triceps, het hele gebeuren. Uit ebbenhout gesneden...) waaronder één doofstomme waar iedereen heel vet mee omging en samen gingen we Ezelen. Op de achtergrond: vette R&B bass. 50 cent: ‘I don’t know what you heard about me, but I am a motherf*cking PIMP’. Ik heb m’n vraagtekens bij de positieve invloed van 50 cent op de zwarte muziek. Gelukkig kregen we ook een staaltje traditionele dans en muziek mee. Toen de strandtent officieel nog niet open was, ging een groep van zo’n tien jongeren allemaal zingen, drummen en in zo’n cirkel ronddansen op zo’n bepaalde manier, papa weet vast wat ik bedoel. En al die jongens en meiden doen ons ook zo begroeten met zo’n rapgroet, en zo nu en dan gaan ze enorm R&B-dansen. Denk er dan ook nog even een 70jaar oude rastafariman bij die met zijn lange gewaad een heuse show weggeeft door een reggaesong te zingen en daarbij te dansen (‘Black and white are equal, peace, jaaa man’) en het plaatje is compleet. Mijn indruk van Accra is nu: iedereen is cool, iedereen lacht en iedereen danst, het leven is één groot feest. De voorzienigheid zal nu wel denken: wacht maar Elza, wacht maar, tot op de poli in het ziekenhuis de geïnduceerde abortussen binnenstromen en kleine koters het begeven door diarree. Voor nu is de ultiem aanwezige vrolijkheid en relaxtheid erg okee. En ik blijf me verbazen: hoe kan het dat de mensen hier zo fantastisch bewegen? Waarom swingen hun dansen als de ziekte en waarom zijn de Nederlandse volksdansen zo langzaam en lam dat ze zelfs niet spannend worden als je ze op video 16x versneld af zou spelen. Cultuur...een fascinerend iets. Kom ik vast nog 100x op terug.


MUSEUM EN FILM
Gisteren hebben we onze kennis over de Ghanese cultuur proberen op te krikken met een bezoek aan het National Museum. Wel aardig, wat attributen enzo, je kent het wel, een museum. Daarna een Ghanese film gekeken. Opgenomen a la The Blair Witch Project. Eigenlijk bijzonder slechte film, niet eens afgewisseld door dansjes en liedjes, maar ik word door zo’n beetje door elke film uiteindelijk wel meegesleept (toegegeven: zelfs door die draakfilm in het vliegtuig....shame on me) en zo’n film geeft een mooie inkijk in de samenleving. Veel drama: Joseph vindt de vrouw van zijn broer leuk, maar die vrouw, zo luistert hij eens af, vindt Joseph echt een sukkel. Dan gaat de broer dood en naar goed Ghanees gebruik gaat de vrouw (Anita) over naar Joseph. Ze zijn beide keiverlegen en het gaat allemaal niet zo lekker, maar de moeder zit enorm te pushen dat ze sex moet hebben. Joseph wordt er niet goed van en vertrekt naar de stad om van het leven te genieten. En daar zijn we gebleven, omdat de helft van ons reisgezelschap in slaap viel...Als iemand van jullie weet hoe het met Joseph afloopt, mail me, ik kon er bijna niet van slapen. We aten fastfood bij Frankies en we meenden Ingie te zien. Ingie is een meisje van een waarbenjij.nu site die Marielle toevallig had opgesnord. Nu volgen wij haar soap: ze heeft een Ghanese vriend opgeduikeld, Manex. Straks even checken of het nog aan is.

Die avond een tijd gepraat met een Nigeriaan en daarna probeerde ik een gesprek af te luisteren tussen een Indiër en een Ghanees. Het klonk allemaal enorm geheimzinnig en groots, dus ik had het idee dat ze een staatsgreep aan het plannen waren, maar het bleek uiteindelijk om een businessdeal te gaan en de Indiër bleek een irritante kerel die stomme housemuziek draaide op z’n laptop (‘I need a miracle...boemboemboem....I need a miracle.....boemboemboem’).

IT TAKES TWO!!!
Vandaag belandden we na ons bezoek aan het strand in het publiek van de populairste en 'award-winning' tv-show van Ghana: It takes two, een quiz voor koppeltjes. Supergrappig. Enorm decor, gevatte quizmaster en zenuwachtige koppeltjes die vragen moesten beantwoorden en hints moesten spelen. We raakten ook nog even aan de praat met de editor van de nieuwste Ghanese blockbuster: The agony of Christ. Glitter and glamour in Accra.

Het enige jammere voor nu is dat mijn fototoestel vervelend is: om een foto te maken moet ik het toestel aandoen, met m’n vingers de lens ervoor wegschuiven, vervolgens valt het toestel uit (doordat ik hem een keer op de Taj Mahal heb laten vallen), dan moet ik em weer aandoen, de lens weer wegschuiven en dan kan ik een kiekje maken. De glimlachjes op de foto zijn dan ook wat geforceerd...

Wel, morgen vertrekken we met Daniel naar Berekum en Techiman en maandag volgt onze eerste werkdag.

Nou, thanks voor berichten en mail, jullie zijn leuk.

Liefs Elza