The Hamptons

Neem een Nederlandse hoer, knip 30 cm van haar rokje af, denk er 10 kg extra vet bij, giet er een paar liter bier in, steek een peuk in de mond en je hebt de gemiddelde Engelse vrouw die uitgaat. Ik denk niet dat de culture shock van Nederland-Ghana groter zal zijn dan die van Nederland-Engeland. Uitgaan in Southampton roept vragen bij je op als ‘Wat stelt beschaving voor?’ en ‘Zijn die tientallen jaren feminisme voor niets geweest?’. Gelukkig wist Kelly een leuke tent, de Soulcellar, en daarna de Junk, een voormalige striptent waar nu degelijke dj’s een set afdraaien, soms onderbroken door enkele Nijmegenaars die ‘Broek uit!’en ‘Speuluh!’ roepen.

Afgelopen vier dagen in Southampton geweest bij Kelly, oud-Brom-huisgenoot, samen met Meneka en Steven. Kelly doet onderzoek naar paarden, althans ze doet een poging daartoe (haar begeleidster heeft een burn-out en de gewoonte onvindbaar te zijn). Het was zeer leuk, dus vandaar dat ik jullie nu toch nog vanachter mijn Nijmeegse stekkie een verhaaltje toezend. Na een vlucht met RyanAir (best fijn vliegen, al is het minder dat de veiligheidsvoorschriften op de stoel zijn geplakt, zodat je de hele vlucht tegen pictogrammetjes aankijkt van mensen die wegvluchen van rook of van een glijbaan de leegte inglijden - wat ons btw op de volgende prangende vraag bracht: hebben vliegtuigen eigenlijk rubberboten aan boord?) kwamen we donderdag aan in het huis van Ray waar Kelly een kamertje huurt. Ray is een 50+-vrijgezel die een fetish heeft voor kneuterige Engelse antiek en die verder onderdak biedt aan een enorm hondachtig ding genaamd Bilbo, kat Jake, een stel vissen, een schildpad die poept als je ontbijt en een vaas lelijke bloemen voor de open haard. Verder aardige kerel.

New Forest verkend, waar paarden en koeien vrijelijk door de natuur sjouwen. Daarna een pub ingedoken waar we vlakbij de tafel van een Nederlandse jongen zaten die tegenover een paar Poolse meiden flink aan ’t opscheppen was. ‘In Holland this, in Holland that...’. Wij hadden de neiging tegen de Poolse meisjes te zeggen: ‘In Holland we call this a looser’. Maar we waren al snel afgeleid door pintjes bier en hompen vlees.

Volgende dag met vrienden van Kelly uit Chili Southampton bekeken. De belangrijkste les die we leerden: ‘Southampton sucks’. Toch een mooie begraafplaats bekeken (waar Kelly danig in de war raakte door joodse letters en ons vertelde dat daar chinezen lagen) en een ‘medieval wall’ gespot. Door elk stukje wall mee te pikken waren we toch al snel een paar uurtjes zoet alvorens de pub weer riep en Andres zijn eten op de grond liet vallen nadat ik hem had gevraagd wat zijn ‘backname’ was.... Daarna naar The Hobbit getogen alwaar beginnende Arctic Monkietjes liedjes speelden waar Giel misschien op zou kicken, gezien zijn matige muzieksmaak. Feitje: in Southampton parkeren mensen bij de haven hun auto en gaan vervolgens vanuit de auto naar een keilelijk uitzicht zitten kijken, ook als ’t lekker weer is.

Volgende dag Bath, mooie stad en ’s avonds dus het stapfestijn temidden van Engelse chaffs (mooi woord: chaff...= tuig). Bij het bushokje pikten we een halve Ier/halve Engelsman op (samen dus één persoon) die ons de rest van de avond vergezelde omdat ie geen zin had om zijn dronken vriend uit de kroeg op te pikken. Los gegaan in de Junk waar we aan de praat raakten met vanalles en nog wat die als gemeenschappelijke kenmerk hadden dat ze Nederlands vet vinden. Maar dat zijn we ook. Nog een Nederlandse les weggegeven: ‘Een eenvoudige doch voedzame maaltijd’ en ‘Krijg de tyfus’ en ‘Rot op’ en ‘Vreetzak’. Iedereen wil toch altijd voornamelijk in een andere taal leren schelden.

Daarna nog een dagje strand in Bournemouth. Heerlijk. We maakten ons enkele keren schuldig aan strandvandalisme, een nieuwe stroming. Dat houdt in dat je tegen zandkastelen schopt. Er stonden geen kindjes bij hoor. We hadden bedacht dat we anders zouden zeggen: ‘Laat dit een les voor je zijn, alles wat je in dit leven opbouwt, gaat kapot’. Grapje natuurlijk.

Na nog ’n drankje bij een hippe pubclub-iets, een weldadige take-away Indiase maaltijd die ik hedentendage nog altijd opboer en een kort slaapje togen we weer richting Nederland. Lichtelijke stress, omdat we laat waren en de security bij mij piepende armbanden vond, bij Steven kaas dat op een ‘liquid’ leek (maar waarvan de douaneman al snel zei: ‘Cheesetest positive’.) en bij Meneka rees het vermoeden dat hij het vliegtuig op wilde blazen met z’n tandpasta. Maar alles gered en veilig geland samen met de Witte Raaf (dat is inside humor) in Eindhoven.

Nu aant poetsen geweest in m’n kamer. Ik kom opeens op plekken waarvan ik niet wist dat ze bestonden en waarvan ik al helemaal niet wist dat ze vies konden worden. Ook schoonmaken is een ontdekkingsreis. Ik heb zelfs mijn deur gepoetst, daar zaten allemaal zwarte vegen op. Gosh, misschien moet ik vaker m’n handen wassen (maarja, ik heb van jongs af aan al het idee: als ik later naar Afrika ga, kan ik ook niet overal mijn handen wassen).

Verder nu met hoofdpijn van perfectionisme m’n Creative Zen (ik denk dat ik dat woord zeker vijf keer per dag laat vallen) aan ’t inrichten voor de Big Trip. Hebben jullie nog liedjestips? Dit vraag ik aan de mensen die iets van muziek weten. Marco Borsato is geen muziek.

Volgende avontuur is écht uit Ghana, tenzij Burgum iets interessants in petto heeft. Wie weet heeft de Poi-Mar iets nieuws op de spaarkaarten (Poi-Mar is trouwens de vetste supermarkt on earth en hun zegelactie is ongeëvenaard).

Liefs Elza