10 redenen om in Kerala te gaan wonen

Lieve allemaal,

Allereerst tien redenen om in Kerala (staat aan de westkust van India) te gaan wonen:

je hebt er heel veel palmbomen
je hebt er heel veel water
je kunt er idly’s eten
de zon schijnt er
er zijn prachtige theeplantages
de mannen zijn er mooier dan in Tamil Nadu
de vrouwen mogen hun haar los dragen
het is redelijk welvarend en heeft een hoge scholingsgraad
er staan prachtige huizen
het Maliyalamschrift is heel mooi krullerig en sierlijk

Maar er is natuurlijk ook heel wat voor te zeggen om in Nijmegen te wonen. En ik wil Tamil Nadu niet verraden, dus dat is nog steeds mijn lievelingsstaat. Maar Kerala is werkelijk prachtig! Klaske en ik hebben hier drie dagen doorgebracht. We hebben ons reistempo door Klaskes ziekzijn flink moeten opvoeren, maar het lukte prima om vijf dagen in drie te stoppen, mede door gunstige transport- en weergoden. Want alle bussen en boten sloten op elkaar aan en de zon straalde vrolijk, slechts onderbroken door enkele regenbuien die altijd precies plaatsvonden als we net ergens binnen waren.

Periyar
Onze eerste stop was Periyar Wildpark. De Lonely Planet voerde ons naar de Coffee Inn waar we kamers bezichtigden voor 400 rupees. We vroegen of hij niks goedkopers had. Ja hoor, hij had iets voor 200 rupees. Een keivette boomhut met uitzicht op een meertje! Na installatie togen we naar het wildpark waar we meteen op een rondwandelende olifant gewezen werden. Een hele echte, echt gaaf dus. Klaske en ik stelden vervolgens de volgende wildparkdierendeterminatietabel op: heeft het een slurf en flappert het met zijn oren à olifant. Heeft het geen slurf en flappert het niet met zijn oren à geen olifant. Voordat we op de boot gingen, gingen we chips eten. Dat smaakte naar meer, dus ik wilde nog een zakje kopen. Maar een aap vond dat ik genoeg had gehad en kwam dreigend met ontblote tanden op mij af. In een flits zag ik zijn klauwen over mijn huid schrapen en zijn tanden mijn vlees doorboren, dus ik gaf snel mijn zakje chips af. Tevreden wandelde de aap weg en de toekijkende Indiers moesten hard lachen om deze capitulatie. Eenmaal op de boot veranderde elke toerist in een fanatieke wildspotter en van links naar rechts kijkend probeerde men koortsachtig olifanten van stenen en herten van bomen te onderscheiden. We zagen een olifant en verder herten, buffels, vogels en varkentjes.
Die avond bezochten we Kathakalidans. Dit is een zeer oude Keralese dansvorm die in tempels wordt gedanst. Het is een combinatie van literatuur, muziek, dans, drama en make-up. Het is eigenlijk best wel een akelige dans. De dansers doen bizarre dingen met hun ogen en je krijgt er echt hoofdpijn van als je ernaar kijkt. De blootgebuikte muzikanten eromheen deden prettiger aan...Erg fascinerend, dit schouwspel.



Kottayam-Allepey
De volgende dag wilden we met de busboat (lokale veerdienst) van Kottayam naar Allepey via de backwaters of Kerala. Door een riksja werden we eerst een paar boothaltes verderop gebracht, omdat er een brug was ingestort door de heftige regenval. Daar lag tussen de palmen een prachtig schipje te wachten. Het leek net het Kleine Kapitein-bootje en ik verwachtte bijna dat de Kleine Kapitein wijdbeens achter het stuur zou staan met zijn ogen op de kim. We moesten twee uren wachten voordat de boot vertrok, maar dat was niet erg, want het was er sprookjesachtig mooi. Overal groen, wuivende palmen, stralend blauwe lucht, huisjes met spelende kinderen, geen verkeer, slechts het geluid van kabbelend water en zingende vogels. De boottocht zelf was ook prachtig. We legden aan bij lieve huisjes, passeerden kleine vissersbootjes, namen een vrachtje kokosnoten mee en voeren voorbij duizenden palmen. Zo idyllisch als ’t maar kan!

Cochin
Vanuit Allepey gingen we naar Cochin. We checkten in in Elite Hotel waar we volgens de Lonely Planet konden intappen op het traveler’s network, maar we besloten eerst maar es goed te gaan eten. In een restaurantje kregen we Italiaans eten en bier uit een theekan. Het is verboden om bier te schenken, dus een theekan is de dekmantel. De volgende dag babbelden we met vissers die visten met chinese vissersnetten: grote netten aan houten steigers die het water in steken. Cochin is o.a. een tijdje door de Nederlanders bezet geweest in de tijd van de VOC en we bezochten de restanten: een Nederlands kerkhof, een paleis met Nederlandse kaarten van Cochin en een kerk met Nederlandse inscripties waar de vrede ruw werd verstoord doordat de koster met een luchtbuks een duif uit de kerk wilde schieten. In het paleis waren verder nog overblijfselen te zien van Indiase heersers van Cochin en een kelder waarin schilderingen te zien waren van Krishna die erotische spelletjes speelt met wel tien herderinnetjes tegelijk (ja mannen, jullie hebben tien vingers en tien tenen, dus het is mogelijk).
Cochin is werkelijk prachtig. Echt een stadje voor papa en mama.

Bios en trein
Vanuit Cochin gingen we naar Ernakulam. Hier hebben we de Da Vinci Code gezien in een bioscoop vol puberende volwassen mannen die klapten en joelden toen Tom Hanks een zeer vaderlijke knuffel gaf aan Amelie. Deze mannen hadden tijden in de rij moeten staan voor een kaartje achter een groot hek. Het handjevol vrouwen waaronder wij had gelukkig een speciale rij waarin we binnen vijf minuten de kaartjes in handen hadden. In die rij ontmoeten we een Amerikaans meisje dat twee Indiase vrienden met een brommer had die ons na afloop afzetten bij de Pizzahut. Gek om te zien dat iets als de Pizzahut werkelijk overal precies hetzelfde is. Binnen de muren van dit wereldwijde concern valt India opeens weg. Je kunt net zo goed in Amsterdam zitten. Echte globalisering, wat denk ik een fout en goed gegeven tegelijk is. Is het verbroedering en begrip of eenvormigheid en de macht van het grote over het kleine? Zeker is wel dat we als een gek genoten van een kaas- en groentepizza. De treinreis duurde van elf uur s avonds tot elf uur s ochtends, lekker geslapen op een Lower Bed bij het raam.

Holland House again!
En toen weer gearriveerd op Holland House. Volgens mij heb ik nooit zo goed uitgelegd wat dit Holland House nu precies is. Holland House heet eigenlijk Double Dutch Resorts en bestaat uit twee huizen waar gasten kunnen verblijven. Sommige van deze gasten doen vrijwilligerswerk voor Boys en Girls Town Nederland of hebben dit gedaan. BenG is een charity waar Ge en Gemma actief voor zijn. Het voert diverse projecten uit, zoals Cows for Kids (het verstrekken van een koe aan arme families die zonder rente terugbetaald moet worden, zodat de kinderen naar school kunnen gaan door inkomsten uit melk) en Women to Women (studiebeurzen voor talentvolle studentes). Zes jaar geleden deed ik vrijwilligerswerk voor BenG, nu kom ik hier om te relaxen, om bij te kletsen en te genieten van alles wat Holland House te bieden heeft. Dat zijn in de eerste plaats Ge en Gemma, Nederlanders die in 1997 in India zijn gaan wonen, en hun staff Senthil, Palraj, Sankar, Raja, Sandhi en een nieuwe jongen wiens naam ik steeds vergeet, en al hun vrienden, vrouwen (eentje per persoon hoor) en kennissen. Dan de prachtige tuin met bananen, papaya’s, mango’s, cashewnoten, bougainville en tientallen andere planten en bomen waarvan ik de naam niet weet. Dan heb je er honden, katten, koeien, eenden, een haan, een parelhoen, vissen, bergen rondom en een meer op loopafstand. Het eten is er geweldig en varieert van lasagne tot kip tandoori en van brood met kaas tot idly’s. Een paradijs in India, en verder voor mij de sleutel tot heel veel dingen die ik hier heb gedaan.

En oja, je kunt er leuk wandelen...Klaske en ik wilden gistermiddag om het meer gaan wandelen, maar na 1/3e van de wandeling doken we de rijstvelden in en dat was niet de bedoeling. We liepen in de hete zon, zagen het meer steeds verder in de verte verdwijnen en besloten na zo’n drie kilometer maar es terug te lopen. De goede route bedacht een nieuwe uitdaging voor ons. Een pad overwoekerd met doornstruiken. Met op elke doorntak een mierenfamilie. Dus voorgekookt door de zon werden we een hapje voor mieren en doornstruiken. Tussen de struiken door waren korte pauzes in welke we stampvoetend (omdat anders de mieren ons van onderen af zouden opvreten) mieren van ons afsloegen, stekels uit onze sandalen trokken en een slokje water dronken. Op zulke momenten dacht de zon: kom, laat ik er een schepje bovenop doen, burn Klaske en Elza BURN! Doornen zijn vervelend, doornen met mieren zijn zwaar en doornen met mieren met 35 graden zon is &(*))#$)!!!!!!! Maar we hebben het gered en er niks aan over gehouden, behalve dan dat we misschien in de toekomst een beetje heftig zullen reageren op het zien van een dikke, zwarte mier.
Na deze uitputtingsslag waren we redelijk moe, maar die avond was ons geen rust gegund. De padden(prins?) over wie ik eerder vertelde vond dat hij lang genoeg had gewacht op een kus en besloot deze zelf maar te gaan halen. Dus toen ik van mijn boek opkeek, zat de pad zelfverzekerd op slapende Klaskes heup naar mij te kijken. ALARM! Klaske wakker, pad van haar af, onder het bed, wij duizend-en-een ‘hoe krijg ik een pad onder mijn bed vandaan’ technieken uitproberen vanaf ons fort, het bed, totdat we hem uiteindelijk naar zijn plaats, de badkamer, joegen waar hij teleurgesteld onder de wastafel ging zitten...

Nog eventjes terug naar Kodai
Om te vermelden dat we daar nog een Belgische non hebben bezocht die al 52 jaar in India woont en van wie we poezelige zakdoekjes kochten voor het goede doel. Ook heb ik nog een arts bezocht die een praktijk wil beginnen in homeopathische en biochemische medicijnen. Ooit werkte hij voor dr. Mascarenhas alias eenwoorddatiknietzalnoemenmaardatJoriswelweet! Een bijzonder vriendelijke man met alleraardigste kindertjes, een schat van een vrouw en een huis dat zo’n puinzooi en tegelijkertijd ook zo gezellig was, dat ik het meteen in mijn hart sloot.

Madurai
Oh, het verhaal wordt weer te lang. Nog even vermelden dat we na de treinreis Madurai bezochten waar we kilometers lang werden achtervolgd door een man die ons toch echt aan de ‘grass’ wilde hebben en waar we de prachtige Meenakshitemple bezochten. Daar struinde ik per ongeluk het hindoegedeelte in en belandde in een optocht met priesters en een god die werd rondgedragen op een draagstoel. Snel een stap opzij gedaan voordat ik werd meegevoerd naar het heilige der heiligen...Madurai is een hele drukke, Indiase stad. Toen ik dat zo zag vanuit de riksja, dacht ik toch weer even: jeetje, wie controleert al die mensen, wie houdt ze in toom? Al die miljoenen krioelende mensen met hun levens, die zich houden aan de wetten van het hindoeisme, van het kastensysteem, van het huwelijk, van de familie, van de corruptie...Hoe kan het dat het hier niet uit de hand loopt? Het is waarschijnlijk net een soort mierennest: het lijkt chaotisch, maar ergens is er orde en heeft iedereen zijn eigen taak.

Mijn taak is nu: theedrinken. Jullie taak is: achter die computer vandaan komen!

ONEE, BEKIJK EERST MIJN FOTO's op mijn nieuw geopende site. Ik weet niet precies hoe het allemaal werkt, maar dit snap ik tenminste: ga naar www.mijnalbum.nl. Druk op inloggen en log in op elzazij@gmail.com en wachtwoord: indiadegekste.

Heel veel liefs van Elza

PS Programma voor de komende dagen: morgen bruiloft Palraj! Vrijdag bezoek Cows for Kids project, zaterdag op de trein naar Hyderabad waar we zondagochtend aankomen