We" re from Holland...Germany pakam

Ik ben weer es even in een emailcafe neergestreken. Net bij een bezoekje gebracht aan een Indiase familie. Daarna via een shortcut door een villawijk (de eerste geslaagde shortcut in mijn leven denk ik…meestal verdwaal ik) een tussenstopje gemaakt bij een piepklein winkeltje waar ik twee snoepjes en een koffie kocht en een plaspauze gehouden bij het openbaar toilet (broek opstropen, sjaal vastknopen, hurken en nooooit meer eten met de linkerhand…). Weer een week voorbij...en dus tijd voor een nieuw verhaaltje. Waar waren we gebleven?
Aha, bij Holland House.

Wel, na Holland House was het tijd voor een bezoek aan Jeeva en Indra. We maakten een tussenstop in Dindigul waar we dagloners een asfaltweg zagen aanleggen onder omstandigheden waar Arbo-artsen steil van achterover zouden slaan. Bij de familie van Indra was het dit keer een stuk relaxter: het regende niet familie, ik hoefde geen tb-onderzoek te doen, ik was niet ziek en kon met gemak 6 idly´s op. Dus nu zag ik pas echt goed de schattigheid van het huisje waar alles zelfvoorzienend is: curd maken ze van de melk van de eigen koe, coconutchutney maken ze van hun eigen kokosnoten, het afval wordt opgestookt voor warm water en banaantjes groeien aan de bomen naast de wc. Een ecologisch boerderijtje zonder hippies zogezegd (al deed de bloemensari van de moeder van Indra ook wel flowerpower aan). Toch werd ik wel een beetje getroffen door de eentonigheid van het leven. Misschien een te snelle conclusie, maar er is zeer weinig vermaak. De hele dag wordt er een beetje gekookt, schoongemaakt, er rolt wat familie over de vloer, waaronder twee kleine kindjes die de hele dag alleen maar rondhingen...

Zeeman-outlet
Jeeva nam ons mee op een tripje naar Tiripur. Tiripur is het textielcentrum van India. Kenny, een vriend van Jeeva, leidde ons rond in een fabriek waar we zagen hoe onze geliefde H/M shirtjes worden gemaakt, van het maken van de stof tot het bedrukken en verpakken ervan. Erg interessant. Na deze excursie gingen we lunchen in een chinees restaurantje waar op de placemats chinezen als volgt werden beschreven: chinese people are people with straight black hair, a flat face and a yellow skin. Duidelijke taal. Klaske en ik deden ons tegoed aan noodles die niet onze slokdarm wegbranden en daarna werden me meegenomen naar iets wat Jeeva en Indra aan ons voorstelden als een shoppingparadijs: een straat vol winkels met afgekeurde kleding uit de fabrieken. Wij hadden extra geld gepind om es goedkoop zomeroutfits in te slaan, maar het paradijs viel zwaar tegen en leek meer op een soort Zeemanoutlet. Om het enthousiasme en de trots van Jeeva en Indra niet helemaal met de grond gelijk te maken, pasten we in piepkleine hokjes met 35 graden te kleine, lelijke truitjes en vonden uiteindelijk een paar beleefdheidsshirtjes, waarvan we ons in eentje ervan straks in Nederland wel durven te vertonen. Indiaas shoppen was meer geslaagd in Tiripur: Klaske kocht een prachtige sari in een winkel waar de meest mooie sari´s ooit hingen. Oh, als ik niet dokter, socioloog, journalist, juf, lerares Engels of filosoof zou willen worden (waarvan dokter nu het meest waarschijnlijk lijkt), zou ik sari-ontwerpster willen worden.
De bus terug had comfortabele stoelen en de reis had zelfs relaxed kunnen zijn als niet het geluid van de tv zo hard stond dat ik ervan overtuigd ben dat tijdens het lied waarin Vijay zijn liefde voor Lila bezong er zeker 20 trilhaartjes ten gronde zijn gegaan.

Palani
De volgende dag stond Palani op het programma. In Palani staat een belangrijke tempel op een heuvel. Het wemelt er altijd van de pelgrims en dat is een mooi gezicht. Er zijn vooral veel kale mensen: goden houden van haar. Wij wilden met de kabelbaan omhoog, maar de rij voor die kabelbaan overtrof zelfs de Beestfeestrij en mensen uit Nijmegen weten nu dus dat het een waste of time was om daarin te gaan staan. We gingen naar het busstation. Daar meende Klaske de bus naar Bangladesh te zien, maar we besloten toch maar naar Kodaikanal te gaan (´Je zult maar moeten staan in de bus naar Bangladesh). Op dit idee kwamen ook 100.000 andere Indiers, zodat er in de bus een ware survival of the fittest plaatsvond. Er werd gescholden, geduwd, er werden een paar mensen opgevouwen en een paar onder tassen bedolven, maar uiteindelijk tufte de bus volgeladen tevreden de berg op. Helemaal tevreden? Nee, 1 meisje zat niet zo comfortabel. Klaske heeft geen Indian size en in een stampvolle bus moet je je dan in rare posities kronkelen...Ik zat naast een aardige mevrouw die vond dat mijn groene armbandjes zo mooi stonden bij mijn gele huid (shit, ik dacht dat mijn lever in orde was).
Toen Klaske en ik in Kodai onze tassen uit de bus sleepten zette Klaske haar tas precies in de poep. Als het koeiepoep was geweest was het tot daaraan toe geweest, maar het was van een ander zoogdier: mens danwel hond en dus heel bah. Maar een backpacker moet wat kunnen hebben...

Kodai
En nu dus weer voor een paar daagjes in Kodai. De vorige keer ben ik wel heel negatief geweest over het ziekenhuis. Ik roep niks terug, maar wil het iets nuanceren in de zin dat het ziekenhuis en de health camps wel een zekere rol spelen in de levens van arme mensen. Evert, een arts uit Nederland die een paar dagen bij dr. Mac is geweest, zei het zo (hopelijk vind je het niet erg dat ik je even citeer!): ’ Voor de dorpelingen is misschien wel de hoofdboodschap dat er af en toe een dokter komt die zich om hen bekommert en waar ze terecht kunnen komen. Met ook veel psychosomatiek gekoppeld aan het zware leven wat mensen hebben. En Mac speelt daarin mee.” Daarnaast behandeld Mascarenhas mij heel vriendelijk. Dat zijn dan ook de enige toezeggingen die ik doe…De hele situatie blijft verder zo maf als iets. Ik heb ook een gekke positie als gast van de 1 (Masc) en als vertrouweling van de ´tegenpartij´. Verder zijn er weer dingetjes voorgevallen die mijn psychologisch denkvermogen danig op proef stelden, maar om dat uit de doeken te doen, heb ik bijna een boek nodig.
En toch voelt het fijn om weer even terug te zijn. Al was het maar om weer rond te touren langs diverse leuke winkeltjes om het succesnummer: `ik ken een heel paar woordjes Tamil’ op te voeren. In winkeltjes gaat het namelijk vaak als volgt:
Winkeleigenaar of passant: ´Hello, where are you from?’
Wij: ‘From Holland, Germany pakam’ (Uit Nederland, vlakbij Duitsland)
W of p, zwaar glimlachend: ‘Ooooh, Tamil terieam!) (Oooh, je kent Tamil!)
Wij: ´Kondzjam kondzjam Tamil terieam`(ik ken een beetje Tamil)
En de glimlach van de Tamil splijt zijn gezicht bijna in tweeen. Ja, ik kan kleine gesprekjes voeren in het Tamil, wat heel erg leuk is, al zijn de conversaties de simpelheid zelve (Hoe heet je? Hoe oud ben je? Hoe gaat het met je familie? Kinderen? Zoon? Dochter? Kijk, een aap. Jij aap –hahaha-. En dan de hamvraag: heb je al gegeten?). Maar ik moet wel een beetje oppassen met de uitspraak, want als ik het Tamilwoord voor suikerspin (die hier heel lekker zijn) verkeerd uitspreek, zeg ik: sukkel, wat wel eens voor nare situaties zou kunnen zorgen.

Uitgesneden pompoenen
Zondag maakten we s ochtends een trekking door de bergen. Heel mooi. De tocht leidde o.a. naar rotspunten vanwaar prachtige uitzichten te bewonderen waren en waar 100 Indiase families de Titanic naspeelden. We kwamen onderweg nog apen tegen en dat blijf ik bijzonder vinden. Door mijn vele bezoekjes aan Emmen vroeger heb ik in een reflex altijd het idee dat ze uit de dierentuin zijn ontsnapt. Na de trekking bezochten Klaske en ik de beroemde flowershow in het park. Daar waren heel veel bloemen (what´s in a name) en even zoveel Indiers die om de bloem stilstonden om een foto te nemen al dan niet vergezeld van Klaske en ik. Het hoogtepunt van de flowershow werd gevormd door het standje waar we slangen gemaakt van komkommer en paprika en bootjes van pompoenen konden bewonderen. Heel basisschoolstijl, een beetje in de trant van de ontbijtjes die wij vroeger voor papa en mama maakten op moeder- en vaderdag. Maar tientallen Indiers keken er met ogen als schoteltjes naar. Een teken dat wij in het westen toch echt te verwend zijn.

Hey man, you`re my pal man
Jeeva, Kenny en een vriend van deze twee: Lalith `Hey man, you`re my pal man`Kumar hadden ook een reisje naar de flowershow gemaakt en we ontmoeten ze in een restaurantje. Erg gezellig. Ze zijn best modern, want Kenny zei een keer: ´Fuck, shit`(sorry, generatie boven de 30...eh boven de 31 dan, Joyce) en dat is best modern voor een Indier. Lalith had op jonge leeftijd polio gehad en kon slechts lopen met een looprek. India is absoluut op geen enkele manier berekend op mensen met een handicap wat me erg zwaar lijkt. Lalith was erg aardig en geinteresseerd in Nederland en in ons (stelde vanuit het niets vragen als: `Do you pray?`) en was zeer gebrand op vrienden zijn, zodat Klaske en ik om de haverklap op zijn hand moesten slaan om dat te bevestigen. `Yes man, relax man, we are pals man’...

Sms around the clock
Over vrienden gesproken: die maak je via de sms. Ik heb sinds een tijdje een mobiel nummer en ik word bijna een heuse Indra. Als ik de Indiers wil smsen in de verhouding Indier:Elza = 5:1 dan moet ik heel wat smsjes versturen. Airtel, een populair netwerk hier, geeft per dag 100 gratis smsjes en de jongere Indiers maakt ze ook allemaal op. Dus door de dag heen word ik steeds gestoord door gebliep en word ik door de dag heen bedolven onder prachtige wijsheden. In de ochtend: Lucky means who get the oppurtunity! Brilliant means who create the Oppurtunity! Winner means who use the oppurtunity! BE A WINNER IN YOUR LIFE FOREVER. Gud morning. In de middag: Believe in u. U have great power in u. Out of that u can change anything and everything in the world as u want – Swami Vivekananda. Good noon. In de avond: Hold 10 roses in your hand and stand opposite to the mirror...you will see 11 roses. The 11th beautiful rose is...Urs smile and my best friend. Good evening. Daarnaast ontvang ik ringtones van Tamilliedjes en ik heb er nu eentje die 9 op de 10 Tamils hebben. Het is de hit van het moment, ik wil wel hip zijn natuurlijk, maar het nadeel is dat ik 10x voor niks de telefoon uit mijn tas ruk, omdat die ringtone overal opklinkt. Als jullie me iets willen sturen, dit is mijn nummer: 919894210302 (of 0091 enz).

Health camp
Dinsdag gingen Klaske en ik mee op een health camp. Daar werden mijn bloeddrukmeetskills tot het uiterste getest. Eerst moest ik bloeddrukken meten zittend op de grond, buiten, in de motregen, met twintig gillende kindjes om me heen. Toen het echt begon te regenen (want het is Nederlands weer op het moment) werd ik verplaatst naar een afdak waaronder vier timmermannen grote blokken hout te lijf gingen met hamers en bijtels. Dit alles met een bloeddrukmeter die mijn oren vacuum zoog en een pen die niet schreef en patientenkaarten die wegwaaiden...Toch weer heel wat hoge bloeddrukken gediagnosticeerd. Klaske plakte op deze dag diverse pleisters op zweterige ruggen en in huidplooien van mensen met `bodypain“...

Shoppen
Blijft een hot item. Als ontwikkelingswerk is de plaatselijke middenstand steunen, dan doen Klaske en ik goed werk. We spenderen hier heel wat tijd aan, meestal tussen allerlei klusjes door die wij moeten doen. Dat ging de laatste dagen weer typisch op the indian way. Zaterdag begonnen we bij het booking office, waar ik wilde informeren of ik mijn ticket kon verzetten van Chennai naar Delhi. De juiste mevrouw was er niet, dus moesten we om 13.00 terugkomen. Toen was ze er wel en ze vroeg ons 16.00 terug te komen voor info. Om 16.00 bleek dat er een storing was geweest, dus ze had de info nog niet. In de tussentijd waren we naar tailor 1 (die on leave was), tailor 2 (die was gaan lunchen), een internetcafe (waar een powercut was) en het postkantoor geweest om een aangetekend pakketje te versturen –iemand in NL krijgt een pakketje! (maar dat kon alleen voor 14.00). Gisteren, inmiddels 4 bezoeken aan het booking office later, kreeg ik het bericht dat ik met mijn reisbureau in Bergum contact op moest nemen...Het postpakketje is gelukkig gepost (nadat eerst bleek dat ik het in stof moest laten innaaien bij een tailor die eerst de goede naald moest halen en ik vervolgens nog plakband moest halen om een etiket op het pakketje te plakken, omdat de plakband van de post office op was....). Met andere woorden: India is een les in planningen laten varen. Heel nuttig, soms irritant.

En dit was het weer even! Volgende stop is Kerala. Dit hebben we uit moeten stellen, omdat Klaske een beetje ziek is geworden (maar inmiddels weer aan de beterende hand). In Kerala schijnt het keihard te regenen. Klaske en ik hebben onze reisplanning niet zo slim afgesteld op het weer: we gaan naar Kerala terwijl daar de moesson in alle hevigheid is losgebarsten en naar Delhi als het daar kookt van de hitte...Misschien moeten we de reisslogan Reizen is overgeven vervangen door Reizen is afzien...

Bij deze ook Klaskes site, die nu parallel loopt aan die van mij. Voor een andere visie op de zaak! Klaske.shareyourstory.nl.

Liefs Elza


PS Henk, lang geleden vroeg je naar het zakmes. Die is zeer nuttig voor vanalles en nog wat, maar ik heb er nog geen wijn mee opengemaakt! In de wineshops in Kodai verkopen ze nl vanalles, maar geen wijn. Hopelijk is het een beetje goed met al je verwondingen...

Ypie, wat leuk om een bericht te krijgen van Willemkes mem! Ik heb jullie stekkerding nog niet gebruikt, omdat het electriciteitsnet hier goed aansluit op de Nederlandse dingen...alleen komt er heeel soms helaas een enorme stroomstoot door het net. Dat had ik op dag 1, zodat mijn oplader meteen kapot was...

Annemarie en Dijkstra’s, succes met pake. Sterkte in deze tijd

Alco, mama schept steeds zo op over haar nieuwe jurk. Dat wil ik wel es zien! Dus ik had bedacht dat jij maar even met die geweldige Canon A620 mama op de foto moest zetten en deze aan me doorsturen via de mail, oke?

Mariekes en Femke, de bruiloft in Delhi is 29 juni. Klaske en ik arriveren de 26e, Joris ook ongeveer.

Steven, hoe ist om weer op de bank te hangen ipv visjes te vangen?

Jenneke, bedankt voor je lieve reactie! Hopelijk is alles goed met je, met je baan, met je kamertje in Utrecht en met Jan

Ilona, rotopmerking van Rutte. Zo issie wel...Geen stem voor de VVD, je weet hoe ik erover denk!

Karin en Marlies, staat de backpack al klaar?

Joris, ik heb Mascie een dikke knuffel van je gegeven hoor ;) Roddel: Rupa heeft ook een soort vriendje...! Enjoy Kashmir en Lee en doe de dalai lama de groetjes van mij!

Linda: nog geen oplossing voor het wittebenenbikinibandjesprobleem gevonden...

Meneka: ik heb geen kaart van je gehad. Shit. Misschien komt ie nog...

Joyce: superbedankt voor jouw kaart, die is aangekomen! Heerlijk om die Nederlandse kazen te zien liggen, het water loopt me in de mond, maar in plaats daarvan eet ik nog maar een handjevol rijst...Superlief van je 

Big brother: wat houdt jou op t moment bezig? Nog leuke concertjes gezien?

Selma, succes met je tentamens leren!